پانزدهم دعا حزين دعائى است شريف بعد از نماز شب خوانده مى شود و آن دعا مطابق آنچه در مصباح متهجّد است اين است
اُناجيك يا مَوْجُوداً فى كلِّ مَكانٍ لَعَلَّك تَسْمَعُ نِدائى فَقَدْ عَظُمَ جُرْمى
راز گويم با تو اى که هستى در هر جا و مکان تا شايد فريادم را بشنوى چونکه جرم و گناهم بزرگ
وَ قَلَّ حَيآئى مَوْلاىَ يا مَوْلاىَ اَىَّ الاَْهْوالِ اَتَذَكرُ وَ اَيها اَنْسى وَ لَوْلَمْ يكنْ
و شرمم کم است مولايم اى مولايم کداميک از هراسهايم را يادآورى کنم و کداميک را فراموش کنم و اگر نباشد
اِلا الْمَوْتُ لَكفى كيفَ وَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ اَعْظَمُ وَ اَدْهى مَوْلاىَ يا مَوْلاىَ حَتّى
جز همان مرگ تنها مرا بس است چسان ! با اينکه جهان پس از مرگ بزرگتر و سخت تر است مولاى من اى مولايم تا چه
مَتى وَ اِلى مَتى اَقُولُ لَك الْعُتْبى مَرَّةً بَعْدَ اُخْرى ثُمَّ لا تَجِدُ عِنْدى صِدْقاً وَ لا
وقت و تا کى بگويم که (من گنهکارم و) تو حق بازخواستم دارى نه يک بار بلکه بارها ولى باز هم تو راستى و
وَفاءً فَياغَوْثاهُ ثُمَّ واغَوْثاهُ بِك يا اَللَّهُ مِنْ هَوىً قَدْ غَلَبَنى وَ مِنْ عَدُوٍّ قَدِ
وفا از من نبينى ، پس اى فرياد و باز هم اى فرياد به درگاه تو خدايا از هواى نفسى که بر من چيره گشته و از دشمنى که
اسْتَكلَبَ عَلَىَّ وَ مِنْ دُنْيا قَدْ تَزَينَتْ لى وَ مِنْ نَفْسٍ اَمّارَةٍ بِالسُّوءِ اِلاّ ما رَحِمَ
بر من حمله ور شده و از دنيايى که خود را برايم آراسته و از نفس فرمانده به بدى جز آنکه پروردگارم رحم کند
رَبّى مَوْلاىَ يا مَوْلاىَ اِنْ كنْتَ رَحِمْتَ مِثْلى فَارْحَمْنى وَ اِنْ كنْتَ قَبِلْتَ
مولاى من اى مولايم اگر به کسى چون من رحم کرده اى پس به من نيز رحم کن و اگر کسى را مانند من پذيرفته اى
مِثْلى فَاقْبَلْنى يا قابِلَ السَحَّرَةِ اقْبَلْنى يا مَنْ لَمْ اَزَلْ اَتَعَّرَفُ مِنْهُ الْحُسْنى يا
مرا هم بپذير اى پذيرنده ساحران (فرعون ) مرا هم بپذير اى که تا بوده از او نيکى ديده ام اى
مَنْ يغَذّينى باِلنِّعَمِ صَباحاً وَ مَسآءً اِرْحَمْنى يوْمَ اتيك فَرْدَا شاخِصا اِلَيك
که غذايم دادى به نعمتهاى خود در هر صبح و شام رحم کن به من روزى که به نزدت آيم تنها در حالى که بلند کرده ام
بَصَرى مُقَلِّداً عَمَلى قَدْ تَبَرَّءَ جَميعُ الْخَلْقِ مِنّى نَعَمْ وَ اَبى وَ اُمّى وَ مَنْ كانَ لَهُ
بدرگاهت ديده ام را و نامه عملم به گردنم افتاده و همه مردم از من بيزارى جويند حتى پدر و مادرم و حتى کسى که رنج و
كدّى وَ سَعْيى فَاِنْ لَمْ تَرْحَمْنى فَمَنْ يرْحَمُنى وَ مَنْ يونِسُ فِى الْقَبْرِ وَحْشَتى
تلاشم براى او بوده پس اگر تو نيز به من رحم نکنى پس چه کسى به من رحم کند و کيست که مونس وحشت قبرم باشد
وَ مَنْ ينْطِقُ لِسانى اِذا خَلَوْتُ بِعَمَلى وَ سآئَلْتَنى عَمّا اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّى فَاِنْ
و کيست که زبانم را گويا کند آنگاه که با عملم خلوت کنم و بپرسى از من آنچه تو بدان داناترى از خودم پس اگر
قُلْتُ نَعَمْ فَاَينَ الْمَهْرَبُ مِنْ عَدْلِك وَ اِنْ قُلْتُ لَمْ اَفْعَلْ قُلْتَ اَلَمْ اَكنِ الشّاهِدَ
بگويم آرى کجا از عدل تو گريزگاهى است و اگر بگويم نکردم جواب دهى آيا من گواه تو نيستم
عَلَيك فَعَفوَك عَفْوَك يا مَوْلاىَ قَبْلَ سَرابيلِ الْقَطِرانِ عَفْوَك عَفْوَك يا مَوْلاىَ
پس گذشتت را گذشتت را خواهانم اى مولايم پيش از پوشيدن پيراهن آتش زا گذشتت گذشتت را خواهم اى مولاى من
قَبْلَ جَهَنَّمَ وَالنّيرانِ عَفْوَك عَفْوَك يا مَوْلاىَ قَبْلَ اَنْ تُغَلَّ الاَْيدى اِلَى الاَْعْناقِ
پيش از گرفتار شدن جهنم و آتش سوزان گذشتت گذشتت را خواهم اى مولاى من پيش از آنکه دستها به گردنها با زنجير بسته شود
يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ وَ خَيرَ الْغافِرينَ
اى مهربانترين مهربانان و بهترين آمرزندگان