اَزْوادُ الرَّ کْبْ
سه نفر از معاریف و اَسخیای قُرَیش بودند که هرگاه یکی از آناندر قافِلَه‌ای با مردم همراه و هم‌‌سفر می‌گردید ، سایرِ اعضای کاروان ،خوراک و طعام با خود حمل نمی‌کردند و در طولِ مسافرت ، جملگی بر سفره او حاضر و اِطعام می شدند . اسامی آنان عبارت است از :
اَبو اُمَیه :حُذَیفَه بن مُغَیرَه بن عَبْدالله بن عَمْرو بن مَخْزُوم که پدرِ اُمُّ المُؤمِنین اُمِّ سَلَمَه می‌باشد .
زَمَعَه بن اَسْوَد بن مُطَّلِب بن اَسَدکه در جنگ بَدْرْ کُشته شد .
مُسافِر بن اَبِی عَمْرو بن اُمَیه بن عَبْدالشَّمْس که از شُعَرا و بزرگانِ بَنی اُمَیه بود و در سال 10 هجری وفات کرد .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران