تشيع جنازه

و سنّت است كه بر جاى خود بايستد تا جنازه را بردارند خصوصاً پيش نماز و در روايتى وارد شده است كه بعد از فارغ شدن از نماز بگويد:

از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه سزاوار آن است كه برادران مؤ من را خبر كنند به مردن اوتا به جنازه او حاضر گردند و بر او نماز كنند و از براى او استغفار كنند و ميت و ايشان همه ثواب ببرند و در حديث حسن از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه چون مؤ من را به قبر مى گذارند او را ندا مى كنند كه اوّل عطائى كه تو را داديم بهشت است و اوّل عطائى كه داديم آنها را كه با جنازه تو آمده اند آمرزش گناهان است و در حديث ديگر فرمود كه اوّل تحفه اى كه به مؤ من مى دهند در قبر آن است كه مى آمرزند هر كس را كه همراه جنازه او بوده است و در حديث ديگر فرموده كه هر كه همراهى جنازه مؤ منى بكند تا او را دفن بكنند حق تعالى در قيامت هفتاد ملك بر او بگمارد كه همراهى او نمايند و استغفار براى او كنند از قبر تا موقف حساب و فرمود كه هر كه يك طرف جنازه بگيرد بيست و پنج گناه كبيره اش آمرزيده شود و اگر چهار طرف را بگيرد از گناهان بيرون آيد و بايد كه جنازه را چهار كس بردارند و بهتر آن است كه از براى كسى كه تشييع جنازه كند اوّل دست راست ميت را كه جانب چپ جنازه است بدوش راست خود بردارد پس پاى راست ميت را باز بدوش راست بردارد پس از پشت جنازه برود و پاى چپ ميت را بدوش چپ خود بردارد پس دست چپ ميت را كه در جانب راست جنازه است بدوش چپ بردارد و چون خواهد كه بار ديگر تربيع كند از پيش جنازه نرود بلكه از جانب پشت جنازه برگردد و باز به همان روش تربيع كند و اكثر علماء برعكس گفته اند كه اوّل ابتداء بدست راست جنازه مى كند پس به پاى راست پس به پاى چپ پس به دست چپ و اوّل موافق احاديث معتبر اولى است و اگر هر دو رابه عمل آورند بهتر است و افضل آن است كه عقب جنازه يا پهلوها راه رود و پيش جنازه نرود و ظاهر اكثر احاديث آن است كه اگر جنازه مؤ من باشد پيش آن راه رفتن خوب است و در جنازه خلاف مذهب خوب نيست زيرا كه ملائكه او را استقبال به عذاب مى كنند و با جنازه سواره رفتن مكروه است