در بعضى از آداب و ادعيه متعلّق به موت است بدانكه چون بر كسى آثار موت ظاهر شود اوّل كسى كه بايد به احوال او بپردازد آن شخص خودش است كه سفر ابدى آخرت در پيش دارد و در خُورِ آن سفر او را توشه مى بايد پس اوّل چيزى كه او را ضرور است اِقرار به گناه و اعتراف به تقصير و ندامت از گذشته ها و توبه كامل كردن است و تضرّع و زارى به جناب مقدّس ايزدى كردن كه از گناهان گذشته او درگذرد و در احوال و اهوالى كه در پيش دارد او را به خود و ديگران وانگذارد پس متوجّه وصيت شود و حقوق خدا و خلق آنچه در ذمّه او باشد ادا كند و به ديگران وانگذارد كه بعد از مردن اختيار از دستش بدر رود و به حسرت در اموال خود نگرد و شياطين جنّ و انس وسوسه ها كنند اوصياء و وارثان او را و مانع شوند كه ذمّه او را بَرى سازند و او را چاره اى نباشد و گويد كه برگردانيد مرا آنقدر كه آنچه از اعمال شايسته خواهم در مال خود بكنم و از او نشنوند و حسرت و ندامت سود نبخشد پس به قدر ثلث مال خود از براى خويشان و تصدّقات و خيرات و آنچه مناسب حال خود داند وصيت كند كه زياده از ثلث را اختيار ندارد پس اِبراء ذمّه از برادران مؤ من خود بطلبد و هر كه را كه غيبت كرده باشد يا اهانتى يا آزارى به او رسانيده باشد اگر حاضر باشند از ايشان التماس كند كه او را حلال كنند و اگر حاضر نباشند از برادران مؤ من التماس كند كه براى او اِبراء ذمّه بخواهند پس امور اطفال و عيال خود را بعد از توكل بر جناب مقدّس الهى به اَمينى بگذارد و وصىّ براى اولاد صغير خود تعيين كند پس كفن خود را مهيا نمايد و از شهادتين و عقايد و اذكار و ادعيه و آيات آنچه در كتب مبسوطه مذكور است و اين رساله گنجايش ذكر آنها ندارد به تربت حضرت امام حسين عليه السلام بفرمايد بنويسند و اين در صورتيست كه پيشتر غافل شده باشد و كفن را مهيا نكرده باشد و اگر نه مؤ من مى بايد كه هميشه كفنش مهيا باشد و نزد او حاضر باشد .
چنانچه از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه هر كه كفنش با او باشد در خانه اش او را از غافلان ننويسند و هرگاه كه نظر كند به آن كفن ثواب يابد و بايد كه بعد از آن ديگر در فكر زن و فرزند و مال نباشد و متوجّه جناب مقدّس ايزدى شود و به ياد او باشد و تفكر كند كه اين امور فانى بكار او نمى آيد و به غير لطف و رحمت پروردگار در دنيا و آخرت چيزى به فرياد او نمى رسد و بداند كه چون توكل بر حق تعالى كند امور بازماندگان او به احسن وجوه صورت خواهد يافت و بداندكه اگر خود باقى بماند بدون مشيت الهى نفعى به ايشان نمى تواند رسانيد و از ايشان ضررى دفع نمى تواند كرد و آن خداوندى كه ايشان را آفريده است از او به ايشان مهربانتر است و بايد كه در آن حال در مقام رجاء و اميد باشد و از رحمت الهى بسيار اميدوار باشد و از شفاعت رسول خدا صلى الله عليه و آله و حضرات ائمّه معصومين عليهم السلام اميد عظيم داشته باشد و منتظر قُدُوم شريف ايشان باشد و بداند كه همگى در آن وقت حاضر مى شوند و شيعيان خود را بشارتها مى دهند و ملك موت را سفارشها مى كنند .