مؤ لّف گويد كه از آيات و اخبار بسيار استفاده مى شود كه مسلمان بايد از دوستى كفّار و محبّت و ميل به ايشان و تشبّه به ايشان اجتناب كند و بر مسلك آنها سلوك نكند.
قالَ اللَّه تعالى:
قَدْ کانَتْ لَکمْ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فى اِبْرهيمَ وَالَّذينَ مَعَهُ اِذْ قالُوا
قَدْ كانَتْ لَكمْ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فى اِبْرهيمَ وَالَّذينَ مَعَهُ اِذْ قالُوا
براستى براى شما مقتداى خوبى است ابراهيم و کسانى که با وى بودند وقتى
لِقَوْمِهِمْ اِنّا بُرَءآؤُ مِنْكمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ بَدا بَينَنا وَ بَينَكمُ
به قومشان گفتند ما از شما و از آنچه جز خدا مى پرستيد بيزاريم و هميشه ميان ما و شما
الْعَداوَةُ وَالْبَغْضاءُ اَبَداً
دشمنى و کينه توزى برقرار است
شيخ صدوق روايت كرده از حضرت صادق عليه السلام كه فرمود وحى فرستاد حق تعالى بسوى پيغمبرى از پيغمبران خود كه بگو به مؤ منين نپوشيد لباس دشمنان مرا و نخوريد مطاعِم دشمنان مرا و نرويد بر مسلكها يعنى راههاى دشمنان من پس دشمنان من خواهيد بود همچنانكه ايشان دشمنان منند