و بدانكه سيد بن طاوس فرموده كلامى كه حاصلش اين است كه من نيافتم حديث صريحى در آنكه انسان استخاره كند براى غير خود و لكن يافتم احاديث بسيار كه امر شده در آن بر قضاء حاجات اخوان به دعوات و ساير توسّلات بلكه در اخبار از فوائد دعا بر اخوان چندان ذكر شده كه محتاج به ذكر نيست و استخاره نيز از جمله حاجات و از جمله دعوات است زيرا كه انسان را كه تكليف كرد شخصى به استخاره كردن براى او پس حاجتى براى او وارد كرده پس آن شخصى كه مباشر استخاره مى شود مى خواهد استخاره براى خود كند كه آيا صلاح است كه بگويد بكن يا نه و مى خواهد براى آن شخص كه به او گفته استخاره كند كه آيا مصلحت است در فعل يا در ترك و اين از چيزهائى است كه داخل است در تحت عموم روايات به استخارات و به قضاء حاجات . علامه مجلسى (ره ) فرموده كه كلام سيد در جوازاستخاره براى غيرخالى از قوّت نيست بجهت عمومات خصوص در وقتى كه قصد كند نائب از براى خود كه بگويد به شخص مستخير بكن يا مكن چنانكه سيد به آن اشاره فرموده و اين حيله اى است براى داخل كردن استخاره را در تحت اخبار خاصّه لكن اولى و احوط آن است كه صاحب حاجت خودش استخاره كند براى خود زيرا كه ما نديديم خبرى كه وارد شده باشد در جواز وكالت در استخاره و اگر اين جايز يا راجح بود اصحاب سؤ ال مى كردند از ائمّه عليهم السلام و اگر سؤ ال كرده بودند نقل مى شد براى ما لااَقلّ در يك روايتى بعلاوه آنكه مُضْطَرّ اولى است به اجابت و دعاى او اقرب است به خلوص نيت انتهى .