بيست و پنجم نقل است از كتاب نثر اللّئالى تاءليف سيد سعيد علىّ بن فضل اللَّه الحسينى راوندى كه مردى به حضرت عيسى بن مريم عليهماالسلام شكايت كرد از دين خود فرمود بگو
اَللّهُمَّ يا فارِجَ الْهَمِّ وَ مُنَفِّسَ الغَمِّ وَ مُذْهِبَ الاَْحْزانِ وَ مُجيبَ دَعْوَةِ
خدايا اى زداينده اندوه و اى غمگشا و اى بَرَنده گرفتگيهاى دل و اجابت کننده دعاى
الْمُضْطَرِّينَ يا رَحْمنَ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَ رَحيمَهُما اَنْتَ رَحْمنى وَ رَحْمنُ كلِّ
درماندگان اى بخشاينده دنيا و آخرت و مهرورز در آن دو تويى بخشاينده من و بخشنده هر
شَىْءٍ فَارْحَمْنى رَحْمَةً تُغْنينى بِها عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِواك وَ تَقْضى بِها عَنِّى
چيز پس با من مهر کن مهرى که بى نيازم کنى از مهر ديگران و بپردازى از من
الدَّينَ
بدهيم را
پس هرگاه به قدر پُرى زمين طلا مديون باشد حق تعالى ادا فرمايد از تو.
باب ششّم
ذكر خواص بعضى از سور و آيات و بعضى ادعيه و متفرقات