پنجم روايت است از علىّ بن يقطين كه گفت خبر دادند به ابوالحسن موسى بن جعفر عليه السلام و در نزد او جماعتى از اقوام او بودند به آنچه قصد كرده است موسى بن مهدى در كار او پس گفت به اقوام خود چه راءى داريد در اين باب گفتند راى ما اين است كه از او دور شوى و شخص خود را مخفى كنى كه ايمن از شرّ او نتوان شد پس حضرت تبسّم فرمود و تمثّل جست به شعر كعب بن مالك
زَعَمْتَ سَخينَةُ اَنْ سَتَغْلِبَ رَبَّها فَلَيغْلِبَنَّ مَغالِبَ الغُلاّبِ
پس بلند كرد دست خود را بسوى آسمان و گفت :
اِلهى كمْ مِنْ عَدُوٍّ شَحَذَ لى ظُبَةَ مُدْيتِهِ وَاَرْهَفَ لى شَبا حَدِّه وَدافَ لى
خدايا چه بسا دشمنى که تيز کرده برايم دم کاردش را و نازک کرد برايم دم تيغش را و بهم آميخت برايم
قَواتِلَ سُمُومِهِ وَ لَمْ تَنَمْ عَنّى عَينُ حِراسَتِةِ فَلَمّا رَاَيتَ ضَعْفى عَنِ احْتِمالِ
زهرهاى کشنده را و به خواب نرفت در کمين من چشم ديده بانيش و چون تو ناتوانى مرا از کشيدن
الْفَوادِحِ وَ عَجْزى عَنْ مُلِمّاتِ الْجَوائِحِ صَرَفْتَ ذلِك عَنّى بِحَولِك وَ قُوَّتِك
مشکلات ديدى و درماندگيم را از بلاهاى سخت مشاهده کردى آنرا به نيرو و قدرت خود از من گرداندى نه به نيرو و
لا بِحَوْلٍ مِنّى وَلا قُوَّةٍ فَاَلْقَيتَهُ فِى الْحَفيرِ الَّذىِ احْتَفَرَهُ لى خائِباً مِمّا اَمَّلَهُ فِى
قدرت خودم و افکندى او را در آن چاهى که براى من کنده بود نااميد از آنچه آرزومند بدان بود در
الدُّنْيا مُتَباعِداً مِمّا رَجاهُ فِى الاْخِرَةِ فَلَك الْحَمْدُ عَلى ذلِك قَدْرَ اِسْتِحْقاقِك
دنيا و دور از آنچه اميد بدان داشت در آخرت پس تو را ستايش بر اين کار به اندازه استحقاق تو
سَيدى اَللّهُمَّ فَخُذْهُ بِعِزَّتِك وَافْلُلْ حَدَّهُ عَنّى بِقُدْرَتِك وَاجْعَلْ لَهُ شُغْلاً فيما
اى آقاى من خدايا او را به عزت خود برگير و کند کن سلاح تيزش را از من به قدرتت و برايش سرگرمى قرار ده در آنچه
يليهِ وَ عَجْزاً عَمّا يناويهِ اَللّهُمَّ وَاَعْدِنى عَلَيهِ عَدْوىً حاضِرَةً تَكونُ مِنْ
پيش اوست و درماندگى از انجام دشمنيش خدايا مسلط کن مرا بر او تسلطى فورى که از خشمم درمانى باشد و از
غَيظى شِفاءً وَ مِنْ حَنَقى عَلَيهِ وَقاءً وَ صِلِ اللّهُمَّ دُعائى بِالاِْجابَةِ وَ انْظِمْ
غيظم بر او نگهدارى باشد و به پيوند خدايا دعايم را به اجابت و منظم کن
شِكايتى بِالتَّغْييرِ وَ عَرِّفْهُ عَمّا قَليلٍ ما اَوْعَدْتَ الظّالِمينَ وَ عَرِّفْنى ما
شکوه ام را به دگرگونى و بنمايان به او به همين زودى آنچه را بيم دادى بدان بر ستمکاران و بنمايان به من آنچه
وَعَدْتَ فى اِجابَةِ الْمُضْطَرّينَ اِنَّك ذُو الْفَضْلِ الْعَظيمِ وَ الْمَنِّ الْكريمِ
را نويد دادى در اجابت درماندگان که تو داراى فضل و بخشش بزرگ و عطايى گرامى هستى
گفت پس متفرّق شدند قوم و جمع نشدند مگر براى قرائت خبر موت موسى بن مهدى