دعا از امام صادق عليه السلام و حکايت عبد الرحمن

بيست و هفتم علىّ بن ابراهيم از پدرش از ابن محبوب از علاء بن رزين از عبدالرّحمن بن سيابه روايت كرده كه گفت عطا كرد حضرت صادق عليه السلام به من اين دعا را

مؤ لّف گويد كه اين دعا مشتمل است بر مضامين عاليه و عبدالرّحمن بن سيابه همان كس است كه حضرت صادق عليه السلام او را وصيت نافعه فرموده كه شايسته است نقلش در اينجا و آن چنان است كه عبدالرّحمن نقل كرده كه چون پدرم سيابه وفات كرد مردى از دوستان او آمد دَرِ منزل ما را كوبيد من به سوى او رفتم مرا تعزيت گفت پس پرسيد كه پدرت چيزى گذاشته براى شما گفتم نه پس كيسه اى كه هزار درهم داشت به من داد و گفت اين را نيكو محافظت كن و از كسب آن معاش كن من خوشحال شدم و به نزد مادرم رفتم و او را به اين خبر دادم پس در آخر آن روز رفتم به نزديكى از اصدقاء پدرم كه براى من كسى مهيا كند او براى من سرمايه از جامه هاى سابرى خريد پس در دكانى نشستم و مشغول كسب شدم پس حق تعالى از آن كسب مرا خير بسيارى روزى فرمود پس وقت حجّ رسيد در دلم افتاد كه به حج روم به نزد مادرم رفتم و گفتم مى خواهم به حجّ روم مادرم گفت كه هزار درهم پُول آن مرد را بده عبدالرّحمن گفت پول آن مرد را تهيه كردم و بُردم به او دادم او خوشحال شد مثل آنكه آن پول را به او بخشيدم پس گفت شايد اين پول كم بوده تو را اگر مى خواهى بيشتر بدهم به تو گفتم نه در دلم افتاده كه به حجّ مشرّف شوم و خواستم كه پول شما را به خودت ردّ كنم پس به مكه رفتم و اعمال حجّ را بجا آوردم و برگشتم به مدينه و با جمعى از مردم به خدمت حضرت صادق عليه السلام مشرف شدم و در آن اوقات حضرت اذن عام مى داد پس من نشستم در آخر جمعيت مردم و من در آن وقت جوان بودم پس مردم شروع كردند در سؤ ال كردن از آن حضرت و آن جناب جواب آنها را مى داد و مى رفتند تا آنكه جمعيت كم شد حضرت بسوى من اشاره كرد من نزديك آن جناب شدم فرمود آيا حاجتى دارى گفتم فدايت شوم من عبدالرّحمن پسر سيابه هستم احوال پدرم را پرسيد گفتم پدرم وفات كرد فَتَوَجَّعَ وَ تَرَحَّمَ يعنى حضرت محزون و غمگين شد و گويا دردى او را عارض شد و فرمود خدا او را راحمت كند پس پرسيد كه تركه گذاشت گفتم نه فرمود پس از كجا توانستى به حجّ بيائى پس شروع كردم به قصّه آن مردى كه آمد و هزار درهم به من داد عبدالرّحمن گفت كه حضرت فرصت نداد تا من قصّه ام را تمام كنم كه به من فرمود تو آمدى حجّ هزار درهم آن مرد را چه كردى گفتم ردّ كردم آن را به صاحبش فرود اَحْسَنْتَ پس فرمود آيا وصيتى نكنم تو را گفتم چرا بفرمائيد فرمود ملازمت كن براستى در گفتار و اداء امانت تا شريك شوى مردم را در اموال ايشان همچنين و جمع فرمود ما بين دو انگشت خود يعنى اگر قولت درست شد و دروغ نگفتى و خلاف وعده نكردى و سر موعد كه طلبكار را وعده كرده بودى مال را ردّ كردى و مال مردم را نخوردى از مردم هر چه بخواهى بگيرى به تو مى دهند پس تو شريك مردم مى شوى در مال ايشان بواسطه امانت و صداقت كه در تو هست عبدالرّحمن گفت من اين وصيت را از آن حضرت حفظ كردم يعنى رفتار به آن نمودم و چندان مال پيدا كردم كه زكات دادم سيصد هزار درهم را و در روايت ديگر وارد شده كه اين دعاى حضرت علىّ بن الحُسين عليهماالسلام است و در آخرش اين زيادت است آمينَ رَبَّ الْعالَمينَ