بيست و چهارم روايت شده كه حضرت صادق عليه السلام اين دعا را مى خواندند
يا مَنْ يشْكرُ الْيسيرَ وَ يعْفُو عَنِ الْكثيرِ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ
اى که از اندک سپاسگزارى کنى و از (جرمهاى ) بسيار درگذرى و آمرزنده و مهربانى
اِغْفِرْلِىَ الذّنُوُبَ الَّتى ذَهَبَتْ لَذَّتُها وَ بَقِيتْ تَبِعَتُها بيامرز براى من گناهانى كه خوشى و لذتش رفته و بازخواست و كيفرش باقى مانده
يا نُورُ يا قُدُّوسُ يا اَوَّلَ الاَْوَّلينَ وَ يا آخِرَ
بيست و پنجم و نيز روايت شده كه آن حضرت اين دعا را مى خواندند
يا نُورُ يا قُدُّوسُ يا اَوَّلَ الاَْوَّلينَ وَ يا آخِرَ
اى نور و اى منزه (از هر عيب ) اى نخست پيشينيان و اى پايان
الاْخِرينَ يا رَحْمنُ يا رَحيمُ اِغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُغَيرُ النِّعَمَ وَاغْفِرْ لِىَ
پسينيان اى بخشاينده اى مهربان بيامرز از من گناهانى را که نعمتها را تغيير دهد و بيامرز از من
الذُّنُوبَ الَّتى تُحِلُّ النِّقَمَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَهْتِك الْعِصَمَ وَاغْفِرْ لِىَ
گناهانى را که عذابهارا فرو بارد و بيامرز از من گناهانى را که پرده ها را بدرد و بيامرز برايم
الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ الْبَلاَّءَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُديلُ الاَْعْدآءَ وَاغْفِرْ لِىَ
گناهانى را که بلا نازل کند و بيامرز از من گناهانى را که قدرت را بدست دشمنان اندازد و بيامرز برايم
الذُّنُوبَ الَّتى تُعَجِّلُ الْفَنآءَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَقْطَعُ الرّجآءَ وَاغْفِرْ لِىَ
گناهانى را که در نابودى شتاب کند و بيامرز برايم گناهانى را که اميد را قطع کند و بيامرز برايم
الذُّنُوبَ الَّتى تُظْلِمُ الْهَوآءَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَكشِفُ الْغِطآءَ وَاغْفِرْ
گناهانى را که تاريک گرداند هوا را و بيامرز برايم گناهانى را که بالا زند پرده را و بيامرز
لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَرُدُّ الدُّعآءَ وَاغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَرُدَّ غَيثَ السَّمآءِ
از من گناهانى را که بازگرداند دعا را و بيامرز برايم گناهانى را که جلوگيرد از باران آسمان
بيست و ششم و نيز اين دعا از آن حضرت منقولست
يا عُدَّتى فى كرْبَتى وَ يا
اى ذخيره ام در گرفتارى و اى
صاحِبى فى شِدَّتى وَ يا وَلِيى فى نِعْمَتى وَ يا غِياثى فى رَغْبَتى
همدمم در سختى و اى سرپرستم در نعمتم و اى فريادرسم در وقت اشتياقم
فرموده و اين دعا دعاى اميرالمؤمنين عليه السلام است :
اَللّهُمَّ كتَبْتَ الاْثارَ وَ عَلِمْتَ الاَْخْبارَ وَ
خدايا نوشتى آثار را و دانستى اخبار را و
اطَّلَعْتَ عَلَى الاَْسْرارِ فَحُلْتَ بَينَنا وَ بَينَ الْقُلُوبِ فَالسِّرُّ عِنْدَك عَلانِيةٌ وَ
مطلع گشتى بر اسرار و رازها پس حائل گشتى ميان ما و دلها پس راز در پيش تو آشکار و
الْقُلُوبُ اِلَيك مُفْضاةٌ وَ اِنَّما اَمْرُك لِشَيئٍ اِذا اَرَدْتَهُ اَنْ تَقُولَ لَهُ كنْ فَيكونُ
دلها بسويت کشيده شده و جز اين نيست که دستور تو درباره چيزى که بخواهى آن است که بدان بگويى باش و باشد
فَقُلْ بِرَحْمَتِك لِطاعَتِك اَنْ تَدْخُلَ فى كلِّ عُضْوٍ مِنْ اَعْضائى وَلاتُفارِقَنى
پس از روى مهرت طاعتت را بگو که درآيد بهر عضوى از اعضاى من و از من جدا نگردد
حَتّى اَلْقاك وَ قُلْ بِرَحْمَتِك لِمَعْصِيتِك اَنْ تَخْرُجَ مِنْ كلِّ عُضْوٍ مِنْ اَعْضائى فَلا
تا تو را ديدار کنم و از روى مهرت به نافرمانيت فرمان ده که بيرون رود از هر عضوى از اعضاى من و به من
تَقْرَبُنى حَتّى اَلْقاك وَارْزُقْنى مِنَ الدُّنْيا وَ زَهِّدْنى فيها وَ لا تَزْوِها عَنّى وَ
نزديک نگردد تا تو را ديدار کنم و روزيم ده از دنيا و بى علاقه ام کن در آن و او را از من روگردان مکن در وقتى بدان
رَغْبَتى فيها يا رَحْمنُ
رغبت دارم اى بخشاينده