چهارم از حضرت امام محمّد تقى عليه السلام منقول است كه چون از نماز فريضه فارغ شدى بگو
رَضيتُ بِاللَّهِ رَبّاً
خوشنودم به پروردگارى خدا
وَ بِمُحَمَّدٍ نَبِياً وَ بِالاِْسْلامِ ديناً وَ بِالْقُرْآنِ كتاباً وَ بِفُلانٍ وَ فُلانٍ اَئِمَّةً
و به پيامبرى محمد و به دين اسلام و به کتابم که قرآن است و به فلانى و فلانى امام
[(به جاى بفلانٍ وَ فُلان بگو) وَ بِعَلِي وَالْحَسَنِ وَالْحُسَينِ وَ عَلِي وَ مُحَمَّدٍ وَ جَعْفَرٍ وَ مُوسى وَ عَلِي وَ مُحَمَّد وَ عَلِي وَالْحَسَنِ وَالْحُجَّةِ ((منه ))]
اَللّهُمَّ وَلِيك فُلانٌ [به جاى فلان بگو الْقائِمُ الحُجَّةُ (منه )] فَاحْفَظْهُ مِنْ بَينِ يدَيهِ وَ
خدايا نماينده تو فلان را * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * نگهدارى کن از پيش رو و
مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يمينِهِ وَ عَنْ شِمالِهِ وَ مِنْ فَوْقِهِ وَ مِنْ تَحْتِهِ وَامْدُدُ لَهُ فى
از پشت سر و از راست و چپ و از بالاى سر و از زير پايش و طولانى کن عمرش را
عُمْرِهِ واجْعَلْهُ الْقآئِمَ بِاَمْرِك وَالْمُنْتَصِرَ لِدينِك وَ اَرِهِ ما يحِبُّ وَ ما تَقِرُّ بِهِ
و او را قيام کننده به امرت قرار ده و ياور دينت و بنما به او آنچه را دوست دارد و آنچه ديده اش را روشن کند
عَينُهُ فى نَفْسِهِ وَ ذُرّيتِهِ وَ فى اَهْلِهِ وَ مالِهِ وَ فى شيعَتِهِ وَ فى عَدُوِّهِ وَ اَرِهِمْ
درباره خودش و در فرزندان و خاندانش و در مال و در شيعيانش و در دشمنانش بنما بدانها از او آنچه را مى ترسند و بنما
مِنْهُ ما يحْذَرُونَ وَ اَرِهِ فيهِمْ ما يحِبُّ وَ تَقِرُّبِهِ عَينُهُ وَاشْفِ صُدُورَنا وَ
به او در مورد ايشان آنچه را دوست دارد و ديده اش بدو روشن شود و سينه هاى ما و
صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنينَ
سينه هاى مردم با ايمان را شفا ده
و فرمود كه چون حضرت رسول صلى الله عليه و آله فارغ مى شد از نماز مى گفت :
اَللّهُمَّ اغْفِرْلى ما قَدَّمْتُ وَ ما اَخَّرْتُ وَ ما اَسْرَرْتُ وَ ما اَعْلَنْتُ وَ
خدايا بيامرز براى من آنچه از پيش فرستادم و از دنبال و آنچه پنهان کردم و آشکار و
اِسْرافى عَلى نَفْسى وَ ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّى اَللّهُمَّ اَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَ الْمُؤَخِّرُ لا اِلهَ
زياده رويهايم بر خود و آنچه را تو بهتر از من مى دانى خدايا تويى پيش انداز و پس انداز معبودى
اِلاّ اَنْتَ بِعِلْمِك الْغَيبَ وَ بِقُدْرَتِك عَلَى الْخَلْقِ اَجْمَعينَ ما عَلِمْتَ الْحَيوةَ خَيراً
جز تو نيست به دانشت بر غيب و به نيرويت بر خلق همگى و تا زمانى که بدانى زندگى را براى من بهتر
لى فَاَحْينِى وَ تَوَفَّنى اِذا عَلِمْتَ الوَفاةَ خَيراً لى اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُك خَشْيتَك فِى
زنده ام دار و بميرانم هرگاه بدانى مرگ را برايم بهتر از زندگى خدايا من از تو خواهم ترس تو را در
السِّرِّ وَ الْعَلانِيةِ وَ كلِمَةَ الْحَقِّ فِى الْغَضَبِ وَ الرِّضا وَالْقَصْدَ فِى الْفَقْرِ وَالْغِنا وَ
پنهانى و آشکار و گفتار حق را در خشم و خوشنودى و ميانه روى را در ندارى و دارايى و
اَسْئَلُك نَعيماً لاينْفَدُ وَ قُرَّةَ عَينٍ لاتَنْقَطِعُ وَ اَسْئَلُك الرِّضا بِالْقَضآءِ وَ بَرَكةَ
از تو خواهم نعمتى تمام نشدنى و روشنى چشمى قطع نشدنى و از تو خواهم راضى بودن به قضا و قدر و مبارک بودن
الْمَوْتِ بَعْدَ الْعَيشِ وَ بَرْدَ الْعَيشِ بَعْدَ الْمَوْتِ وَ لَذَّةَ الْمَنْظَرِ اِلى وَجْهِك وَ
مرگ را پس از زندگى و گوارايى زندگى پس از مرگ را و لذت ديدار رويت را و
شَوْقاً اِلى رُؤْيتِك وَ لِقآئِك مِنْ غَيرِ ضَرّآءَ مُضِرَّةٍ وَلافِتْنَةٍ مُضِلَّةٍ اَللّهُمَّ زَينّا
شوق ديدار و لقايت را بدون سختى زيانبخش و نه فتنه گمراه کننده خدايا زينت ده
بِزينَةِ الاْيمانِ وَاجْعَلْنا هُداةٍ مُهْتَدينَ اَللّهُمَّ اهْدِنا فيمَنْ هَدَيتَ اَللّهُمَّ اِنّى
ما را به زيور ايمان و قرارمان ده راهنمايانى راه يافته خدايا راهنماييمان کن در زمره آنانکه هدايت کردى خدايا از
اَسْئَلُك عَزيمَةَ الرَّشادِ وَالثَّباتَ فِى الاَْمْرِ وَ الرُّشْدَ وَاَسْئَلُك شُكرَ نِعْمَتِك وَ
تو خواهم تصميم رهجويى و پايدارى در کار (دين ) و رشد و از تو خواهم سپاسگزارى نعمتت و
حُسْنَ عافِيتِك وَ اَداءَ حَقِّك وَاَسْئَلُك يا رَبِّ قَلْباً سَليماً وَ لِساناً صادِقاً
حسن عافيتت و اداء حقت را و از تو خواهم پروردگارا دلى سالم و زبانى راستگو
وَاَسْتَغْفِرُك لِما تَعْلَمُ وَ اَسْئَلُك خَيرَ ما تَعْلَمُ وَ اَعُوذُ بِك مِنْ شَرِّ ما تَعْلَمُ فَاِنَّك
و آمرزش خواهم از تو از آنچه مى دانى و از تو خواهم خير آنچه را دانى و پناه مى برم به تو از شر آنچه مى دانى زيرا تو
تَعْلَمُ وَلانَعْلَمُ وَ اَنْتَ عَلاّمُ الْغُيوبِ
مى دانى و ما نمى دانيم و تويى داناى هر غيب