اَبو عَزَّه – عُمَرِ بن عَبْدالله جُمَحِی
اَبو عَزَّه شاعری فقیر و عیالوار بود که با اَشعارِ خود ، مشرکین را برای جنگ با مسلمین تحریص و تحریک می‌نمود .
او در جنگ بَدْرْ اسیرِ نیروهای اسلام شد . پیامبر وی را به شرطِ اینکه از تحریکِ مشرکین و دشمنی با اسلام خودداری کند ، رها ساختند . اَبو عَزّه پس از آزادی ، مجدّداً با اصرار و تطمیعیکی از سرانِ مشرکین به نامِ صَفْوان بن اُمَیه ، در نبرد اُحُدحاضر شد .
رسول خدا و رزمندگانِ اسلام پس‌از پایانِ غَزْوَه اُحُد ، در تعقیبِ نیروهای قُرَیش به غَزْوَه حَمْراءُالاَسَد عزیمت کردند . آنان هنگامِ بازگشت از غَزْوَه مذکور ، اَبوعَزَّه را در بیابان‌های اطرافِ مدینه دستگیر نمودند .وی این بار نیز به بهانه مُعیل بودن از مسلمین درخواستِ آزادی کرد . رسول خدا فرمودند :
اِنَّ الْمُؤْمِنَ لایلْدَغُ مِنْ جُحْرٍ مَرَّ تَینْ
مؤمن از یک سوراخ دو بار گَزیده نمی‌شود .
و لِذا به درخواستِ وی توجّهی نشده و اعدام گردید .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران