چهارم از حضرت صادق عليه السلام مروى است كه پدرم صلّى اللَّهُ عَليه و آله چون داخل صبح مى شد مى گفت
بِسْم اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ اِلَى اللَّهِ وَ فى سَبيلِ
بنام خدا و به يارى خدا و بسوى خدا و در راه
اللَّهِ وَ عَلى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ اَللّهُمَّ اِلَيك اَسْلَمْتُ نَفْسى وَ
خدا و بر کيش رسول خدا درود خدا بر او و آلش خدايا به تو واگذاردم خودم را و
اِلَيك فَوَّضْتُ اَمْرى وَ عَلَيك تَوَكلْتُ يا رَبَّ الْعالَمينَ اَللّهُمَّ احْفَظْنى بِحِفْظِ
به تو واگذاردم کارم را و بر تو توکل کنم اى پروردگار جهانيان خدايا نگهداريم کن به نگهدارى
الاِْيمانِ مِنْ بَينِ يدَىَّ وَ مِنْ خَلْفى وَ عَنْ يمينى وَ عَنْ شِمالى وَ مِنْ فَوْقى وَ
ايمان از پيش رويم و از پشت سرم و از سمت راستم و از سمت چپم و از بالاى سرم و
مِنْ تَحْتى وَ مِنْ قِبَلى لا اِلهَ اِلا اَنْتَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ نَسْئَلُك الْعَفْوَ
از زير پايم و از پيش رويم معبودى جز تو نيست جنبش و نيرويى نيست جز به خدا از تو خواهم گذشت
وَالْعافِيةَ مِنْ كلِّ سُوَّءٍ وَ شَرٍّ فِى الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُبِك مِنْ
و عافيت از هر بدى و شرى در دنيا و آخرت خدايا به تو پناه برم از
عَذابِ الْقَبْرِ وَ مِنْ ضُغْطَةِ الْقَبْرِ وَ مِنْ ضيقِ الْقَبْرِ وَ اَعُوذُبِك مِنْ سَطَواتِ
عذاب قبر و از فشار قبر و از تنگى قبر و به تو پناه برم از يورش هاى
اللَّيلِ والنَّهارِ اَللّهُمَّ رَبَّ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ رَبَّ الْبَلَدِ الْحَرامِ وَ رَبَّ الْحِلِّ وَ
شب و روز خدايا اى پروردگار مشعرالحرام و پروردگار شهر محترم مکه و پروردگار حِل و
الاِْحْرامِ اَبْلِغْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ عَنّىِ السَّلامَ اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِدِرْعِك
حرم برسان به محمد و آل محمد از من سلامى خدايا به تو پناه برم به زره
الْحَصينَةِ وَ اَعُوذُ بِجَمْعِك اَنْ تُميتَنى غَرَقاً اَوْ حَرَقاً اَوْ شَرَقاً اَوْ قَوَداً اَوْ صَبْراً
محکمت و پناه برم به گردآوردنت از اينکه بميرانيم به صورت غرق شدن يا سوختن يا گلوگير شدن يا کت بسته
اَوْ مُسَمّاً اَوْ تَرَدِّياً فى بِئْرٍ اَوْ اَكيلَ السَّبُعِ اَوْ مَوتَ الْفُجائَةِ اَوْ بِشَىْءٍ مِنْ ميتاتِ السَّوءِ
يا مسموميت يا پرت شدن در چاه يا طعمه درنده شدن يا مرگ ناگهانى يا به يکى از مرگهاى بد ديگر
وَلكنْ اَمِتْنى عَلى فِراشى فى طاعَتِك وَ طاعَةِ رَسُولِك صَلَّى اللَّهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ
ولى بميرانم در بسترم در حال اطاعت تو و اطاعت رسولت صلى الله عليه و آله و در حالى که
مُصيباً لِلْحَقِّ غَيرَ مُخْطِئٍ اَوْ فىِ الصَّفِ الَّذينَ نَعَّتَهُمْ فى كتابِك كاَنَّهُمْ بُنْيانٌ
به حق رسيده و خطاکار نباشم يا در زمره صف آنها که در قرآنت وصفشان کرده ((که گويى بنايى
مَرْصُوصٌ اُعيذُ نَفْسى وَ وَُلَْدى وَ ما رَزَقَنى رَبّى بِقُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ
استوارند)) پناه دهم خود و فرزندانم و آنچه پروردگارم روزيم کرده به ((قل اعوذ برب الفلق
تا آخر سوره
وَ اُعيذُ نَفْسى وَ وُلِْدى وَ ما رَزَقَنى رَبّى بِقُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ النّاسِ
و پناه دهم خود و فرزندانم و آنچه پروردگارم روزيم کرده به ((قل اعوذ برب الناس ))
تا آخر سوره و مى گوئى :
الْحَمْدُ لِلَّهِ عَدَدَ ما خَلَقَ اللَّهُ وَالْحَمْدُلِلَّهِ مِثْلَ ما خَلَقَ وَ
ستايش براى خدا است به شماره آنچه آفريده و ستايش خداى را همانند آنچه آفريده و
الْحَمْدُلِلَّهِ مِلاَْ ما خَلَقَ وَالْحَمْدُلِلَّهِ مِدادَ كلِماتِهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ زِنَةَ عَرْشِهِ
ستايش خداى را به پُرى آنچه آفريده و ستايش خداى را به امتداد کلماتش و ستايش خداى را هموزن عرشش
وَالْحَمْدُلِلَّهِ رِضا نَفْسِهِ وَلا اِلهَ اِلا اللَّهُ الْحَليمُ الْكريمُ وَ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ الْعَلِىُّ
و ستايش خداى را به اندازه خوشنوديش و معبودى نيست جز خداى شکيباى بزرگوار و معبودى نيست جز خداى والاى
الْعَظيمُ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ السَّمواتِ وَالاَْرضَينَ وَ ما بَينَهُما وَ رَبِّ الْعَرْشِ
بزرگ منزه است خدا پروردگار آسمانها و زمينها و آنچه در ميان آن دو است و پروردگار عرش
الْعَظيمِ اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِك مِنْ دَرَك الشَّقاَّءِ وَ مِنْ شَماتَةِ الاَْعْدآءِ وَ اَعُوذُ
بزرگ خدايا من به تو پناه برم از درک کردن بدبختى و از شماتت دشمنان و به تو پناه برم
بِك مِنَ الْفَقْرِ وَ الْوَقْرِ وَ اَعُوذُ بِك مِنْ سُوَّءِ الْمَنْظَرِ فِى الاَْهْلِ وَالْمالِ وَالْوَلَدِ
از ندارى و سنگين بارى و به تو پناه برم از بدى ديدن در خاندان و مال و فرزند
و صلوات بفرست بر محمّد و آل محمّد ده مرتبه