چنانچه منقولست كه حضرت امام موسى كاظم عليه السلام بعد از طلوع صبح سجده مى كرد تا وقت زوال و بعد از عصر تا شام و در حديث ديگر وارد شده كه آن حضرت زياده از ده سال هر روز بعد از طلوع آفتاب تا وقت زوال در سجده بودند و به سند صحيح منقولست كه حضرت امام رضا عليه السلام آنقدر در سجود مى ماند كه سنگ ريزه مسجد از عرق او تر مى شد و دو طرف روى خود را بر زمين مسجد مى چسبانيد .
و در رجال كشّى مذكور است كه فضل بن شاذان به نزد ابن ابى عمير آمد و او در سجده بود و سجده را بسيار طول داد چون سر برداشت و طول سجده او را مذكور ساختند گفت اگر سجود جميل بن درّاج را مى ديديد سجود مرا طويل نمى شمرديد و گفت روزى به نزد جميل رفتم و او سجده را بسيار طول داد چون سر برداشت من گفتم كه سجده را طول داديد گفت كه اگر طول سجده معروف بن خَرَّ بوذ را مى ديدى سجده مرا سهل مى شمردى .
و ايضاً از فضل بن شاذان روايت كرده است كه حسن بن علىّ بن فضّال به صحرا مى رفت براى عبادت و سجده را چندان طول مى داد كه مرغ مى آمد و بر پشتش مى نشست به گمان آنكه جامه اى است افتاده و وحشيان بر دور او چرا مى كردند و از او وحشت نمى كردند و ايضاً روايت كرده است كه علىّ بن مهزيار(ره ) چون آفتاب طلوع مى كرد به سجده مى رفت و سر برنمى داشت تا براى هزار نفر از برادران خود دعا مى كرد مثل آنچه از براى خود دعا كرده بود و بر پيشانى او پينه بود مانند زانوى شتر از بسيارى طول سجود .
و ايضاً روايت كرده است كه ابن ابى عمير بعد از نماز صبح به سجده شكر سر مى گذاشت و برنمى داشت مگر وقت ظهر و افضل آنست كه سجده شكر بعد از جميع تعقيبات باشد و پيش از نوافل و در نماز مغرب اكثر گفته اند كه بعد از نوافل بجا آورد و بعضى پيش از نوافل گفته اند و ظاهراً هر دو خوبست و پيش از نوافل بجا آوردن افضل است چنانچه حميرى از حضرت صاحب الزّمان عليه السلام روايت كرده است و اگر هر دو را به عمل آورد شايد بهتر باشد