و در حديث صحيح منقول است كه چون حضرت صادق عليه السلام از نماز فارغ مى شدند دستها را بالاى سر مبارك خود بلند مى كردند و دعا مى نمودند و از امام محمد باقر عليه السلام مروى است كه هر بنده اى كه دستها را بسوى خدا بلند كند حقّ تعالى شرم مى كند كه دستهاى او را خالى برگرداند پس چون دعا كنيد دستها را فرو مياوريد مگر آنكه بر سر و روى خود بكشيد.
سوّم كلينى به سند معتبر از حضرت باقر عليه السلام روايت كرده است كه هر كس بعد از نماز فريضه پيش از آنكه پاهاى خود را بگرداند سه مرتبه اين دعا را بخواند خدا گناهان او را بيامرزد اگرچه مانند كفّ دريا باشد در بسيارى
اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيومُ ذُوالْجَلالِ وَالاِْكرامِ وَاَتُوبُ اِلَيهِ
آمرزش خواهم از خدائى که معبودى جز او نيست زنده پاينده داراى جلالت و بزرگوارى و بسويش بازگشت کنم
و در روايت ديگر وارد شده است كه هر كه اين استغفار را در هر روز بخواند حق تعالى چهل كبيره او را بيامرزد.
چهارم كلينى به سند معتبر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است كه ترك مكن بعد از هر نماز اين دعا را
اُعيذُ نَفْسى وَما رَزَقَنى رَبّى بِاللَّهِ الْواحِدِ
پناه دهم خودم و آنچه پروردگارم روزيم کرده به خداى يگانه
الصَّمَدِ الَّذى لَمْ يلِدْ وَلَمْ يولَدْ وَلَمْ يكنْ لَهُ كفُوا اَحَدٌ وَاُعيذُ نَفْسى وَما
بى نيازى که نزايد و نزائيده شده و نيست برايش همتائى هيچکس و پناه دهم خود و آنچه
رَزَقَنى رَبّى بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ وَمِنْ شِرِّ غاسِقٍ اِذا وَقَبَ وَمِنْ شَرِّ
پروردگارم روزى من کرده به خداى سپيده دم از شر آنچه آفريده و از شر شب هنگامى که تاريکيش فرا گيرد و از شر
النَّفّاثاتِ فِى الْعُقَدِ وَمِنْ شَرِّ حاسِدٍ اِذا حَسَدَ وَاُعيذُ نَفْسى وَما رَزَقَنى رَبّى
دمندگان در گره ها و از شر حسود هنگامى که حسد ورزد و پناه دهم خودم و آنچه پروردگارم روزيم کرده
بِرَبِّ النّاسِ مَلِك النّاسِ اِلهِ النّاسِ مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنّاسِ الَّذى
به پروردگار مردم پادشاه مردم معبود مردم از شر وسوسه گر پنهانى که
يوَسْوِسُ فى صُدُورِ النّاسِ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنّاسِ
وسوسه کند در سينه هاى مردم (چه ) باشد از جنيان و (چه ) از مردم
پنجم شيخ كلينى به سند معتبر از علىّ بن مهزيار روايت كرده است كه محمّد بن ابراهيم به حضرت امام علىّ نقىّ عليه السلام نوشت كه اگر مصلحت دانى اى سيد من تعليم نما براى من دعائى كه بعد از همه نمازها بخوانم تا حق تعالى به سبب آن جمع نمايد براى من خير دنيا و آخرت را پس آن حضرت نوشت كه مى گوئى
اَعُوذُ بِوَجْهِك الْكريمِ وَعِزَّتِك الَّتى لا تُرامُ وَقُدْرَتِك الَّتى لا يمْتَنِعُ مِنْها
پناه برم به ذات بزرگوارت و به عزتت که مورد دستبرد نيست و قدرتت که چيزى از آن خوددارى نتواند
شَىْءٌ مِنْ شَرِّ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَمِنْ شَرِّ الاَْوْجاعِ كلِّها
از شر دنيا و آخرت و از شر تمامى دردها
و در بعضى از روايات اين تتمه را دارد:
وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ
و جنبش و نيروئى نيست جز به خداى والاى بزرگ
ششم كلينى و ابن بابويه به سندهاى صحيح و غير صحيح از حضرت امام محمّد باقر و امام جعفر صادق عليهماالسلام روايت كرده اند كه كمتر چيزى كه تو را مجزى است از دعا بعد از نماز واجب آن است كه بگوئى
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُك مِنْ كلِّ خَيرٍ اَحاطَ بِهِ عِلْمُك وَاَعُوذُ بِك مِنْ كلِّ شَرِّ اَحاطَ
خدايا از تو مى خواهم هر خيرى را که علمت بدان احاطه دارد و پناه مى برم به تو از هر شرى که
بِهِ عِلْمُك اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُك عافِيتَك فى اُمُورى كلِّها وَاَعُوذُ بِك مِنْ خِزْىِ
علمت بدان احاطه دارد خدايا از تو مى خواهم عافيت را در تمام کارهايم و پناه مى برم به تو از رسوائى
الدُّنْيا وَعَذابِ الاْخِرَةِ
دنيا و عذاب آخرت
و در روايت ابن بابويه چنين است :
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى
خدايا درود فرست بر
مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُك
محمد و آل محمد خدايا از تو مى خواهم .....
تا آخر دعا
هفتم سنّت است كه چون از نماز فارغ شود بگويد
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَجِرْنى مِنَ النّارِ
خدايا درود فرست بر محمد و آل محمد و مرا از آتش پناه ده
وَاَدْخِلْنِى الْجَنَّةَ وَزَوِّجْنىِ الْحُورَ الْعينَ
و داخل بهشتم گردان و حورالعين به همسريم درآر
چنانكه در حديث معتبر از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام منقول است كه بايد بنده از نماز فارغ نشود تا آنكه از حق تعالى سؤ ال كند بهشت را و پناه برد به خدا از دوزخ و سؤ ال كند كه تزويج كند او را با حورالعين .