فضيلتش زيادتر از شب نوزدهم است و بايد اعمال آن شب را از غسل و احياء و زيارت و نماز هفت قُل هُوَالله و قرآن بر سر گرفتن و صد ركعت نماز و دعاى جوشن كبير و غيرها در اين شب به عمل آورد و در روايات تاكيد شده در غسل و احياء و جدّ و جهد در عبادت در اين شب و شب بيست و سيم و آنكه شب قدر يكى از اين دو شب است و در چند روايت است كه از معصوم سؤال كردند كه معين فرماييد كه شب قدر كداميك از اين دو شب است تعيين نكردند بلكه فرمودند ما اَيسَرَ لَيلَتَينِ فيما تَطْلُبُ يا آنكه فرمودند ما عَليك اَنْ تَفعَلَ خيرا فى لَيلَتَينِ و نَحْوُ ذلِك وَقالَ شَيخُنَا الصَّدُوق فيما اَمْلى عَلَى الْمَشايخِ فى مَجْلِسٍ واحِدٍ مِنْ مَذْهَبِ الاِْمامِيةِ وَ مَنْ اَحْيى هاتَينِ اللَّيلَتَينِ بِمُذاكرَةِ الْعِلْمِ فَهُوَ اَفْضَلُ
اعمال دهه آخر ماه رمضان : و بالجمله از اين شب شروع كند به دعاهاى شبهاى دهه آخر كه از جمله اين دعا است كه شيخ كلينى در كافى از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود مى گويى در دهه آخر ماه رمضان در هر شب
اَعُوذُ بِجَلالِ وَجْهِك الْكريمِ اءنْ ينْقَضِىَ عَنّى شَهْرُ رَمَضانَ اَوْ يطْلُعَ
پناه مى برم به جلال ذات بزرگوارت از اينکه ماه رمضان از من بگذرد يا سپيده امشب بر من
الْفَجْرُ مِنْ لَيلَتى هذِهِ وَلَك قِبَلى ذَنْبٌ اَوْ تَبِعَةٌ تُعَذِّبُنى عَلَيهِ
طلوع کند و باز هم از من در پيش تو گناه يا چيزى که پاداشش بد است مانده باشد که بدان عذابم کنى
و كفعمى در حاشيه بلد الا مين نقل كرده كه حضرت صادق عليه السلام در هر شب از دهه آخر بعد از فرايض و نوافل مى خواند:
اَللّهُمَّ اَدِّعَنّا حَقَّ ما مَضى مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ وَاغْفِرْ لَنا
خدايا اداء کن از ما حق ايام گذشته ماه رمضان را و بيامرز
تَقْصيرَنا فيهِ وَتَسَلَّمْهُ مِنّا مَقْبُولاً وَلا تُؤ اخِذْنا بِاِسْرافِنا عَلى اَنْفُسِنا
تقصير ما را در اين ماه و آن را پذيرفته از ما دريافت کن و مگير ما را به زياده رويهايى که بر نفس خويش کرديم
وَاجْعَلْنا مِنَ الْمَرْحُومينَ وَلا تَجْعَلْنا مِنَ الْمَحْرُومينَ
و قرارمان ده از رحمت شدگان و قرارمان مده از محرومان
و فرمود هر كه بگويد اين را بيامرزد حقّ تعالى تقصيرى كه از او سرزده درايام گذشته از ماه رمضان و نگه دارد او را از معاصى در بقيه ماه .و از جمله سيد بن طاوس در اقبال از ابن اَبى عُمَير از مُرازِم نقل كرده كه حضرت صادق عليه السلام در هر شب از دهه آخر مى خواند:
اَللّهُمَّ اِنَّك قُلْتَ فى كتابِك
خدايا تو فرمودى در قرآنت
الْمُنْزَلِ شَهْرُ رَمَضانَ الَّذى اُنْزِلَ فيهِ الْقُرْانُ هُدىً لِلنّاسِ وَبَيناتٍ
که از آسمان نازل گشته ((ماه رمضانى که قرآن در آن نازل گشته که آن قرآن راهنماى مردم وحجتهايى است
مِنَ الْهُدى وَالْفُرْقانِ فَعَظَّمْتَ حُرْمَةَ شَهْرِ رَمَضانَ بِما اَنْزَلْتَ فيهِ
از هدايت و تميز)) و بدين ترتيب حرمت ماه رمضان را با نازل فرمودن قرآن بزرگ کردى
مِنَ الْقُرانِ وَخَصَصْتَهُ بِلَيلَةِ الْقَدْرِ وَجَعَلْتَها خَيراً مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ
و به شب قدر مخصوصش داشتى و آن شب را بهتر از هزار ماه گرداندى
اَللّهُمَّ وَهذِهِ اَيامُ شَهْرِ رَمَضانَ قَدِ انْقَضَتْ وَلَياليهِ قَدْ تَصَرَّمَتْ
خدايا اين روزهاى ماه رمضان بود که بر من گذشت و اين شبهاى آن است که آن نيز
وَقَدْ صِرْتُ يا اِلهى مِنْهُ اِلى ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّى وَاَحْصى لِعَدَدِهِ
گذشت و من اى معبودم از اين ماه به حالى درآمده ام که تو خود بهتر از من مى دانى و شماره اش را
مِنَ الْخَلْقِ اَجْمَعينَ فَاَسْئَلُك بِما سَئَلَك بِهِ مَلاَّئِكتُك الْمُقَرَّبُونَ
از همه مردم بهتر دارى پس از تو خواهم بدانچه فرشتگان مقربت
وَاَنْبِياَّؤُك الْمُرْسَلُونَ وَعِبادُك الصّالِحُونَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ
و پيامبران فرستاده ات و بندگان شايسته ات تو را بدان خواستند که درود فرستى بر محمد
وَ الِ مُحَمَّدٍ وَاَنْ تَفُك رَقَبَتى مِنَ النّارِ وَتُدْخِلَنِى الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِك
و آل محمد و اينکه مرا از آتش دوزخ آزاد کنى و به رحمت خويش به بهشتم ببرى
وَاَنْ تَتَفَضَّلَ عَلىَّ بِعَفْوِك وَكرَمِك وَتَتَقَبَّلَ تَقَرُّبى وَتَسْتَجيبَ دُعاَّئى
و به عفو و بزرگوارى خويش بر من تفضل کنى و تقرب جويى مرا بپذيرى و دعايم را مستجاب گردانى
وَتَمُنَّ عَلَىَّ بِالاْمْنِ يوْمَ الْخَوْفِ مِنْ كلِّ هَوْلٍ اَعْدَدْتَهُ لِيومِ الْقِيامَةِ
و در آن روز ترس و وحشت با امان دادنم از هر هراسى که براى روز قيامتم آماده کرده اى بر من منت نهى
اِلهى وَاَعُوذُ بِوَجْهِك الْكريمِ وَبِجَلالِك الْعَظيمِ اَنْ ينْقَضِىَ اَيامُ
خدايا پناه مى برم به ذات بزرگوارت و به جلال و شوکت عظيمت که بگذرد روزها
شَهْرِ رَمَضانَ وَلَياليهِ وَلَك قِبَلى تَبِعَةٌ اَوْ ذَنْبٌ تُؤ اخِذُنى بِهِ اَوْ
و شبهاى ماه رمضان و از تو در نزد من گناه يا پاداش بدى باشد که مرا بدان مؤ اخذه کنى يا
خَطَّيئَةٌ تُريدُ اَنْ تَقْتَصَّهَا مِنّى لَمْ تَغْفِرْها لى سَيدى سَيدى سَيدى
خطايى باشد که بخواهى آن را از من تقاص کنى و نيامرزيده باشى اى آقاى من آقاى من آقاى من
اَسْئَلُك يا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ اِذْ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ اِنْ كنْتَ رَضيتَ عَنى فى
از تو خواهم اى که معبودى جز تو نيست زيرا معبودى جز تو نيست که اگر در اين ماه از من خوشنود گشته اى بر
هذَا الشَّهْرِ فَاْزدَدْ عَنّى رِضاً وَاِنْ لَمْ تَكنْ رَضيتَ عَّنى فَمِنَ الاْنَ
خوشنودى خويش از من بيفزا و اگر هنوز خوشنود نشده اى از هم اکنون از من
فَارْضَ عَنّى يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ يا اَللّهُ يا اَحَدُ يا صَمَدُ يا مَنْ لَمْ يلِدْ
خوشنود شو اى مهربانترين مهربانان اى خدا اى يکتا اى بى نياز اى که فرزند ندارد
وَلَمْ يولَدْ وَلَمْ يكنْ لَهُ كفُواً اَحَدٌ و بسيار بگو: يا مُلَينَ الْحَديدِ لِداوُدَ
و فرزند کسى نيست و براى او همتايى نباشد هيچکس * * * * اى نرم کننده آهن براى حضرت داود
عَلَيهِ السَّلامُ يا كاشِفَ الضُّرِّ وَالْكرَبِ الْعِظامِ عَنْ اَيوبَ عَلَيهِ
عليه السلام اى برطرف کننده گرفتارى و ناراحتى بزرگ از ايوب عليه
السَّلامُ اَىْ مُفَرِّجَ هَمِّ يعْقُوبَ عَلَيهِ السَّلامُ اَىْ مُنَفِّسَ غَمِّ يوسُفَ
السلام اى گشاينده اندوه يعقوب عليه السلام اى زداينده غم يوسف
عَلَيهِ السَّلامُ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ كما اَنْتَ اَهْلُهُ اَنْ تُصَلِّىَ
عليه السلام درود فرست بر محمد و آل محمد بدانسان که تو شايسته آنى که درود فرستى
عَلَيهِمْ اَجْمَعينَ وَافْعَلْ بى ما اَنْتَ اَهْلُهُ وَلا تَفْعَلْ بى ما اَنَا اَهْلُهُ و از
بر ايشان همگى و انجام ده درباره من آنچه را تو شايسته آنى و انجام مده درباره ام آنچه من سزاوارم