و شيخ كلينى در كافى روايت كرده از ابوبصير كه حضرت صادق (عليه السلام) در ماه رمضان اين دعا رامى خواند :
اَللّهُمَّ اِنّى بِك وَ مِنْك اَطْلُبُ
خدايا من بوسيله تو و از شخص تو مى جويم
حاجَتى وَ مَنْ طَلَبَ حاجَةً اِلىَ النّاسِ فَاِنّى لا اَطْلُبُ حاجَتى اِلاّ
حاجتم را و هر که حاجت خويش از مردم مى جويد ولى من نجويم حاجتم را جز
مِنْك وَحْدَك لا شَريك لَك وَ اَسْئَلُك بِفَضْلِك وَ رِضْوانِك اَنْ تُصَلِّىَ
از تو تنها که شريکى ندارى و از تو خواهم به حق فضل و خوشنوديت که درود فرستى
عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَيتِهِ وَ اَنْ تَجْعَلَ لى فى عامى هذا اِلى بَيتِك
بر محمد و خاندان او و اينکه در اين سال براى رسيدن من به خانه
الْحَرامِ سَبيلاً حِجَّةً مَبْرُورَةً مُتَقبَّلَةً زاكيةً خالِصَةً لَك تَقَرُّ بِها عَينى
محترمت کعبه راهى قرار دهى که حجى صحيح و پذيرفته و پاکيزه و خالص براى تو انجام دهم آن چنانکه ديده ام
وَ تَرْفَعُ بِها دَرَجَتى وَ تَرْزُقَنى اَنْ اَغُضَّ بَصَرى وَ اَنْ اَحْفَظَ فَرْجى
بدان روشن شود و درجه ام بدان بالا رود و روزيم کن که ديده ام را بپوشانم و عورتم را (از گناه ) نگهدارم
وَ اَنْ اَكفَّ بِها عَنْ جَميعِ مَحارِمِك حَتّى لايكونَ شَىءٌ آثَرَ عِنْدى
و خود را از همه کارهاى حرام تو باز دارم تا بدان حد که هيچ چيزى در پيش من محبوبتر
مِنْ طاعَتِك وَ خَشْيتِك وَالْعَمَلِ بِما اَحْبَبْتَ وَالتَّرْك لِما كرِهْتَ
از اطاعت و ترس از تو و انجام آنچه دوست دارى و نکردن آنچه را ناخوش دارى
وَ نَهَيتَ عَنْهُ وَاجْعَلْ ذلِك فى يسْرٍ وَ يسارٍ وَ عافِيةٍ وَ ما اَنْعَمْتَ بِهِ
و آنرا قدغن کرده اى نباشد و قرار ده همه اينها را در گشايش و آسودگى و تندرستى با هر چه نعمت که
عَلَىَّ وَ اَسْئَلُك اَنْ تَجْعَلَ وَفاتى قَتْلاً فى سَبيلِك تَحْتَ رايةِ نَبِيك
به من داده اى و از تو خواهم که مرگ مرا کشته شدن در راهت قرار دهى که در زير پرچم پيغمبرت
مَعَ اَوْلِياَّئِك وَ اَسْئَلُك اَنْ تَقْتُلَ بى اَعْداَّئَك وَ اَعْداَّءَ رَسُولِك وَ اَسْئَلُك
با دوستانت کشته شوم و از تو خواهم که دشمنان خود و دشمنان پيامبرت را بدست من بکشى و از تو خواهم
اَنْ تُكرِمَنى بِهَوانِ مَنْ شِئْتَ مِنْ خَلْقِك وَ لا تُهِنّى بِكرامَةِ اَحَدٍ مِنْ
که مرا گرامى دارى بخوار کردن هر يک از خلق خود که خواهى ولى خوارم نکنى به گرامى داشتن هيچيک از
اَوْلِياَّئِك اَللّهُمَّ اجْعَلْ لى مَعَ الرَّسُولِ سَبيلاً حَسْبِىَ اللّهُ ما شاَّءَ اللّهُ
دوستانت خدايا قرار ده براى من با پيامبرت راهى خدا مرا بس است و آنچه خواهد شود
مؤ لف گويد: كه اين دعاء موسوم به دعاى حجّ است سيد در اقبال از حضرت صادق (عليه السلام) روايت كرده خواندن آن را در شبهاى ماه رمضان بعد از مغرب و كفعمى در بلدالا مين گفته كه مستحب است خواندن آن در هر روز از ماه رمضان و در شب اوّل نيز و شيخ مفيد در مقنعه براى خصوص شب اوّل نقل كرده بعد از نماز مغرب .
و بدانكه بهترين اعمال در شبها و روزهاى ماه مبارك رمضان خواندن قرآن است و بسيار بايد خواند چه آنكه قرآن در اين ماه نازل شده است و وارد شده كه هر چيزى را بهاريست و بهار قرآن ماه رمضان است و در ماه هاى ديگر هر ماهى يك ختم سنت است و اقلّش شش روز است و در ماه رمضان در هر سه روز يك ختم سنّت است و اگر روزى يك ختم تواند بكند خوب است .
علامه مجلسى (رَحَمهُ اللّهُ ) فرموده كه در حديث است كه بعضى از ائمّه (عَليهمُ السلام) در اين ماه چهل ختم قرآن و زياده مى كردند و اگر ثواب هر ختم قرآنى را به روح مقدّس يكى از چهارده معصوم (عَليهمُ السلام) هديه كند ثوابش مضاعف گردد و از روايتى ظاهر مى شود كه اجر چنين كسى آن است كه با ايشان باشد در روز قيامت و دراين ماه دعا و صلوات و استغفار بسيار بايد نمود و لااِلهَ اِلا اللّهُ بسيار بايد گفت و روايت شده كه جناب امام زين العابدين (عليه السلام) چون ماه رمضان داخل مى شد تكلّم نمى كرد مگر به دعاء و تسبيح و استغفار و تكبير و بايد اهتمام بسيار نمود به عبادت و نافله هاى شب و روز .