به نام خداى بخشاينده مهربان
اِلهى لَوْ لاَ الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِك لَنَزَّهْتُك مِنْ ذِكرى اِياك عَلى
خدايا اگر پذيرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاکتر از آن مى دانستم که من نام تو را به زبان آرم گذشته
اَنَّ ذِكرى لَك بِقَدْرى لا بِقَدْرِك وَما عَسى اَنْ يبْلُغَ مِقْدارى حَتّى
از اينکه ذکرى که من از تو کنم به اندازه فهم من است نه به مقدار مقام تو و تازه مگر چه اندازه اميد است
اُجْعَلَ مَحَلاًّ لِتَقْديسِك وَمِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَينا جَرَيانُ ذِكرِك عَلى
قدرم بالا رود که محل تقديس (و به پاکى ستودن ) تو قرار گيرم و از بزرگترين نعمتهاى تو بر ما همان جريان داشتن ذکر تو بر
اَلْسِنَتِنا وَاِذْنُك لَنا بِدُعاَّئِك وَتَنْزيهِك وَتَسْبيحِك اِلهى فَاَلْهِمْنا
زبان ما است و همان اجازه اى است که براى دعا کردن و به پاکى ستودنت به ما دادى خدايا پس ذکر
ذِكرَك فِى الْخَلاَّءِ وَالْمَلاَّءِ وَاللَّيلِ وَالنَّهارِ وَالاِْعْلا نِ وَالاِْسْرارِ وَفِى
خويش را به ما الهام کن در خلوت و جلوت و شب و روز و آشکار و نهان و در
السَّرّاَّءِ وَالضَّرّاَّءِ وَآنِسْنا بِالذِّكرِ الْخَفِىِّ وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّكىِّ
خوشى و ناخوشى و ما را به ذکر خفى و پنهانت ماءنوس کن و به کار پاکيزه و کوشش خداپسند
وَالسَّعْىِ الْمَرْضِىِّ وَجازِنا بِالْميزانِ الْوَفِىِّ اِلهى بِك هامَتِ
وادار و پاداش ما را به سنگ تمام بده خدايا دلهاى شيدا همه سرگشته
الْقُلُوبُ الْوالِهَةُ وَعَلى مَعْرِفَتِك جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَباينَةُ فَلا
و تشنه تواءند و خِرَدهاى متفرق و جدا همه در مورد شناسايى و معرفت تو متفق گشته اند و از اينرو
تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلاّ بِذِكراك وَلا تَسْكنُ النُّفُوسُ اِلاّ عِنْدَ رُؤْياك اَنْتَ
دلها جز به ياد تو آرام نگيرند و جانها جز به مشاهده جمالت تسکين نيابند تويى که در هر جا
الْمُسَبَّحُ فى كلِّ مَكانٍ وَالْمَعْبُودُ فى كلِّ زَمانٍ وَالْمَوْجُودُ فى كلِّ
تسبيحت گويند و در هر زمانى پرستش کنند و در هر آن موجود بوده اى و به هر
اَوانٍ وَالْمَدْعُوُّ بِكلِّ لِسانٍ وَالْمُعَظَّمُ فى كلِّ جَنانٍ وَاَسْتَغْفِرُك مِنْ كلِّ
زبان تو را خوانند و در هر دلى تو را به بزرگى ياد کنند و از تو آمرزش خواهم از هر
لَذَّةٍ بِغَيرِ ذِكرِك وَمِنْ كلِّ راحَةٍ بِغَيرِ اُنْسِك وَمِنْ كلِّ سُرُورٍ بِغَيرِ
لذتى جز لذت تو و از هر آسايشى جز انس با تو و از هر شادمانى بجز
قُرْبِك وَمِنْ كلِّ شُغْلٍ بِغَيرِ طاعَتِك اِلهى اَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُك الْحَقُّ يا
قرب تو و از هر سرگرمى به جز فرمانبرداريت خدايا تو فرمودى و گفته ات حق است ((اى
اَيهَا الَّذينَ امَنُوا اذْكرُوا اللّهَ ذِكراً كثيراً وَسَبِّحُوهُ بُكرَةً وَاَصيلاً
کسانى که ايمان آورده ايد خدا را ياد کنيد ياد کردن بسيار و تسبيح او گوئيد در بامداد و پسين ))
وَقُلْتَ وَقَوْلُك الْحَقُّ فَاذْكرُونى اَذْكرْكمْ فَاَمَرْتَنا بِذِكرِك وَوَعَدْ تَنا
ونيز فرمودى وگفته ات حق است ((مرا ياد کنيد تا من هم شما را ياد کنم )) پس تو ما را به ياد کردنت دستور فرمودى وبه ما وعده دادى
عَلَيهِ اَنْتَذْكرَنا تَشْريفاً لَنا وَتَفْخيماً وَاِعْظاماً وَها نَحْنُ ذاكرُوك كما
که براى شرافت و عزت و عظمت بخشى به ما تو هم ما را ياد کنى و ما هم اکنون مطابق فرمانت تو را
اَمَرْتَنا فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا يا ذاكرَ الذّاكرينَ وَيا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ
ياد کنيم پس تو هم به وعده خويش وفا کن اى که از يادکنندگانت ياد کنى و اى مهربانترين مهربانان