سيد بن طاوس در مهج الدّعوات از حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام نقل كرده است كه حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله اين دعا را تعليم من نمود و امر كرد مرا كه براى هر شدّت و رخا اين دعا را بخوانم و تعليم نمايم به خليفه بعد از خود و ترك ننمايم اين دعا را تا حقّ تعالى را ملاقات نمايم و فرمود كه يا على هر صبح و شام اين دعا را بخوان كه گنجى است از گنجهاى عرش الهى پس ابىّ بن كعب التماس كرد كه حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله فضيلت اين دعا را بيان فرمايد حضرت بعضى از ثواب بسيار آنرا فرمود هر كه طالبست رجوع به كتاب مهج نمايد و دعا اين است :
اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَذى لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْمَلِكُ الْحَقُّ الْمُبينُ الْمُدَبِرُّ بِلا وَزيرٍ
ستايش مخصوص خدايى است که نيست معبودى جز او پادشاه بر حق آشکار آن مدبرى که وزير و کمک کارى ندارد
وَ لا خَلْقٍ مِنْ عِبادِهِ يسْتَشيرُ الاْوَّلُ غَيرُ مَوْصُوفٍ وَالْباقى بَعْدَ فَنآءِ
و نه با مخلوقى از بندگانش مشورت کند، آغازى که به وصف درنيايد و آنکه پس از فناى
الْخَلْقِ الْعَظيمُ الرُّبُوبِيةِ نُورُ السَّمواتِ وَالاْرَضينَ وَ فاطِرُهُما
خلق باقى است آن خدايى که مقام ربوبيتش بس بزرگ است روشنى آسمانها و زمينها و آفريننده آنهاست
وَ مُبْتَدِعُهُما بِغَيرِ عَمَدٍ خَلَقَهُما وَ فَتَقَهُما فَتْقًاًً فَقامَتِ السَّمواتُ
و پديدآورنده آنهاست بدون پايه و ستون آنها را آفريد و به نحو خاصى آنها را از هم گشود پس آسمانها
طآئِعاتٍ بِاَمْرِهِ وَاسْتَقَرَّتِ الاْرضَوُنَ بِاَوْتادِها فَوْقَ الْمآءِ ثُمَّ عَلا
مطيعانه به امرش ايستادند و زمينها نيز با ميخهايش (کوهها) بر زير آب مستقر شدند سپس برآمد
رَبُّنا فِى السَمواتِ الْعُلى اَلرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى لَهُ ما فِى
پروردگار ما در آسمانهاى بلند آن بخشاينده که بر عرش مستولى است از آن اوست هر چه در
السَّمواتِ وَ ما فِى الاْرْضِ وَ ما بَينَهُما وَ ما تَحْتَ الثَّرى فَاَنَا اَشْهَدُ
آسمانها و هر چه در زمين و هرچه مابين آن دو و آنچه در زير کره خاک است پس من گواهى دهم
بِاَنَّك اَنْتَ اللّهُ لا رافِعَ لِما وَضَعْتَ وَ لا واضِعَ لِما رَفَعْتَ وَ لا مُعِزَّ
که براستى تويى خدايى که هر چه را پست کردى کسى بلندش نتواند کرد و هر چه را بلند کردى کسش پست نتواند کرد
لِمَنْ اَذْلَلْتَ وَ لا مُذِلَّ لِمَنْ اَعْزَزْتَ وَ لا مانِعَ لِما اَعْطَيتَ وَ لا مُعْطِىَ
هر که را خوار کردى کسش عزت نتوان داد و هر که را عزت دادى کسى خوارش نتواند آنچه را دادى
لِما مَنَعْتَ وَ اَنْتَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ كنْتَ اِذْ لَمْ تَكنْ سَمآءٌ مَبْنِيةٌ وَ لا
جلوگير ندارد و آنچه را جلوگيرى کردى کسى نتواند بدهد و تويى خدايى که معبودى جز تو نيست بودى تو هنگامى که نه آسمان
اَرْضٌ مَدْحِيةٌ وَ لا شَمْسٌ مُضيئَةٌ وَ لا لَيلٌ مُظْلِمٌ وَ لا نَهارٌ مُضيئُ
ساخته اى بود و نه زمين گسترده اى و نه خورشيد درخشنده اى و نه شب تاريک کننده اى و نه روز روشنى دهنده اى
وَ لا بَحْرٌ لُجِّىُّ وَ لا جَبَلٌ راسٍ وَ لا نَجْمٌ سارٍ وَ لا قَمَرٌ مُنيرٌ وَ لا ريحٌ
و نه درياى موّاجى و نه کوه استوارى و نه ستاره سير کننده اى و نه ماه تابناک و نه بادى
تَهُبُّ وَ لا سَحابٌ يسْكبُ وَ لا بَرْقٌ يلْمَعُ وَ لا رَعْدٌ يسَبِّحُ وَ لا رُوحٌ
وزان و نه ابرى بارنده و نه برقى درخشنده و نه رعدى به تسبيح غرنده و نه جانى که
تَنَفَّسُ وَ لا طآئِرٌ يطيرُ وَ لا نارٌ تَتَوَقَّدُ وَ لا مآءٌ يطَّرِدُ كنْتَ قَبْلَ
دم زند و نه پرنده اى که پرواز کند و نه آتشى که روشن گردد و نه آبى که روان گردد بودى تو پيش از
كلِّ شَىْءٍ وَ كوَّنْتَ كلَّ شَىْءٍ وَ قَدَرْتَ عَلى كلِّ شَىْءٍ وَابْتَدَعْتَ كلَّ شَىْءٍ
هر چيز و همه را تو هستى دادى و بر هر چيز قادر و توانا گشتى همه اشياء را تو پديد آوردى
وَ اَغْنَيتَ وَ اَفْقَرْتَ وَ اَمَتَّ وَ اَحْييتَ وَ اَضْحَكتَ وَ اَبْكيتَ وَ عَلَى
توانگر کنى و فقير گردانى و بميرانى و زنده کنى و بخندانى و بگريانى و بر
الْعَرشِ اسْتَوَيتَ فَتَبارَكتَ يا اَللّهُ وَ تَعالَيتَ اَنْتَ اللّهُ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ
عرش مستولى هستى پس منزهى تو اى خدا و برترى ، تويى خدايى که معبودى جز تو نيست
اَنْتَ الْخَلاّقُ الْمُعينُ اَمْرُك غالِبٌ وَ عِلْمُك نافِذٌ وَ كيدُك غَريبٌ
آن آفريننده مددکار فرمانت پيروز و دانشت نافذ و کيد و مکرت عجيب و غريب
وَ وَعْدُك صادِقٌ وَ قَوْلُك حَقُّ وَ حُكمُك عَدْلٌ وَ كلامُك هُدىً
و وعده ات راست و گفتارت درست و حُکمت عدل و داد و کلامت هدايت و ارشاد
وَ وَحْيك نوُرٌ وَ رَحْمَتُك واسِعَةٌ وَ عَفْوُك عَظيمٌ وَ فَضْلُك كثيرٌ
و وحيت نور و رحمتت پهناور و گذشتت بس بزرگ و فضل و کرمت بسيار
وَ عَطاؤُك جَزيلٌ وَ حَبْلُك مَتينٌ وَاِمْكانُك عَتيدٌ وَ جارُك عَزيزٌ
و عطا و بخششت بسى فراوان و رشته توسل به تو محکم و امکان (وسائل جور کردن ) تو مهيا است پناهنده به تو نيرومند
وَ بَاْسُك شَديدٌ وَ مَكرُك مَكيدٌ اَنْتَ يا رَبِّ مَوْضِعُ كلِّ شَكوى
و انتقام و کيفرت سخت و مکر و کيدت زيرکانه است تو اى پروردگار من مرجع هر شکايت
حاضِرُ كلِّ مَلاَءٍ وَ شاهِدُ كلِّ نَجْوى مُنْتَهى كلِّ حاجَةٍ مُفَرِّجُ كلِّ حُزْنٍ
و حاضر در هر انجمن و مطلع از هر سخن درگوشى ، حد نهايى هر حاجت ، برطرف کننده هر اندوه ،
غِنى كلِّ مِسْكينٍ حِصْنُ كلِّ هارِبٍ اَمانُ كلِّ خآئِفٍ حْرِزُ الضُّعَفآءِ
توانگرى هر بينا، دژ محکم هر فرارى ، امان بخش هر ترسناک ، پناهگاه ضعيفان ،
كنْزُ الْفُقَرآءِ مُفَرِّجُ الْغَمّآءِ مُعينُ الصّالِحينَ ذلِك اللّهُ رَبُّنا لا اِلهَ اِلاّ
گنج فقيران ، غمگشاى غمزدگان ياور نيکان و نيک رفتارانى اين است خدا پروردگار ما که معبودى جز او نيست
هُوَ تَكفى مِنْ عِبادِك مَنْ تَوَكلَ عَلَيك وَ اَنْتَ جارُ مَنْ لاذَ بِك
هر بنده اى از بندگانت که بر تو توکل کند او را کفايت کنى و تويى پناه کسى که به تو
وَ تَضَرَّعَ اِلَيك عِصْمَةُ مَنِ اعْتَصَمَ بِك ناصِرُ مَنِ انْتَصَرَ بِك تَغْفِرُ
پناه آورد و تضرع و زارى به درگاهت کند، نگهدار آنى که از تو نگهدارى خواهد و يار آنى که از تو يارى طلبد، بيامرزى
الذُّنُوبَ لِمَنِ اسْتَغْفَرَك جَبّارُ الْجَبابِرَةِ عَظيمُ الْعُظَمآءِ كبيرُ الْكبَرآءِ
گناهان کسى را که از تو آمرزش خواهد، مسلط بر همه گردنکشان برتر (از همه ) برتران بزرگ همه بزرگان
سَيدُ السّاداتِ مَوْلَى الْمَوالى صَريخُ الْمُسْتَصْرِخينَ مُنَفِّسٌ عَنِ
آقاى آقايان سرور سروران دادرس دادخواهان غم زداى
الْمَكروُبينَ مُجيبُ دَعْوَةِ الْمُضْطَرينَ اَسْمَعُ السّامِعينَ اَبْصَرُ
غمندگان اجابت کننده دعاى درماندگان شنواترين شنوندگان بيناترين
النّاظِرينَ اَحْكمُ الْحاكمينَ اَسْرَعُ الْحاسِبينَ اَرْحَمُ الرّاحِمينَ خَيرُ
بينايان عادلترين حاکمان سريع ترين حسابگران مهربانترين مهربانان بهترين
الغافِرينَ قاضى حَوآئِج الْمُؤْمِنينَ مُغيثُ الصّالِحينَ اَنْتَ اللّهُ لا اِلهَ
آمرزندگان برآرنده حاجات مؤ منان و فريادرس نيکان و شايستگان تويى خدايى که معبودى
اِلاّ اَنْتَ رَبُّ الْعالَمينَ اَنْتَ الْخالِقُ وَ اَنَا الْمَخْلوُقُ وَ اَنْتَ الْمالِك وَ اَنَا
جز تو نيست اى پروردگار جهانيان تويى آفريننده و منم آفريده شده تويى مالک و منم
الْمَمْلوُك وَ اَنْتَ الرَّبُّ وَ اَنَا الْعَبْدُ وَ اَنْتَ الرّازِقُ وَ اَنَا الْمَرْزُوقُ وَ اَنْتَ
مملوک تويى پروردگار و منم بنده تويى روزى ده و منم روزى خور تويى
الْمُعْطى وَ اَنَا السّآئِلُ وَ اَنْتَ الْجَوادُ وَ اَنَا الْبَخيلُ وَ اَنْتَ الْقَوِىُّ وَ اَنَا
دهنده و منم خواهنده تويى بخشنده و منم بخيل و خسيس تويى نيرومند و منم بنده
الضَّعيفُ وَ اَنْتَ الْعَزيزُ وَ اَنَا الذَّليلُ وَ اَنْتَ الْغَنِىُّ وَ اَنَا الْفَقيرُ وَ اَنْتَ
ناتوان تويى عزيز و منم زبون و ذليل تويى توانگر و منم گداى نيازمند تويى
السَّيدُ وَ اَنَا الْعَبْدُ وَ اَنْتَ الْغافِرُ وَ اَنَا الْمُسيئُ وَ اَنْتَ الْعالِمُ وَ اَنَا
آقا و منم بنده تويى آمرزنده و منم بدکار (شرمنده ) تويى دانا و منم نادان ، تويى
الْجاهِلُ وَ اَنْتَ الْحَليمُ وَ اَنَا الْعَجُولُ وَ اَنْتَ الرَّحْمنُ وَ اَنَا الْمَرْحُومُ
بردبار و منم شتاب کار تويى بخشاينده و منم مستوجب رحمت
وَ اَنْتَ الْمُعافى وَ اَنَا الْمُبْتَلى وَ اَنْتَ الْمُجيبُ وَ اَنَا الْمُضْطَرُّ وَ اَنَا اَشْهَدُ
تويى عافيت بخش و منم (بنده ) گرفتار تويى اجابت کننده و منم بنده درمانده و من گواهى دهم
بِاَنَّك اَنْتَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْمُعْطى عِبادَك بِلا سُؤالٍ وَ اَشْهَدُ بِاَنَّك
که براستى تويى خدايى که معبودى جز تو نيست به بندگانت بدون سؤ ال عطا کنى و گواهى دهم که براستى
اَنْتَ اللّهُ الْواحِدُ الاْحَدُ الْمُتَفَرِّدُ الصَّمَدُ الْفَرْدُ وَ اِلَيك الْمَصيرُ وَ صَلَّى
تويى خداى يگانه يکتاى تنهاى بى نياز فرد، و بازگشت همه بسوى تو است و درود
اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَيتِهِ الطَّيبينَ الطّاهِرينَ وَاغْفِرْ لى ذُنُوبى
خدا بر محمد و اهل بيت پاک و پاکيزه اش باد و بيامرز گناهانم را
وَاسْتُرْ عَلَىَّ عيوُبى وَافْتَحْ لى مِنْ لَدُنْك رَحْمَةً وَ رِزْقاً واسِعا يا
و بپوشان بر من عيبهايم را و باز کن براى من از نزد خود درى از رحمت و روزى فراخ اى
اَرْحَمَ الرّاحِمينَ وَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ حَسْبُنَا اللّهُ وَ نْعِمَ الْوَكيلُ
مهربانترين مهربانان و حمد مخصوص پروردگار جهانيان است بس است ما را خدا و نيکو وکيلى است
وَ لا حَوْلَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ
و جنبش و نيرويى نيست مگر به خداى والاى بزرگ .