و از جمله نمازها نماز حضرت جعفر عليه السلام است كه اكسير اَعْظَمْ و كبريت اَحْمَرْ است و به سندهاى بسيار معتبره با فضيلت بسيار كه عمده آمرزش گناهان عظيمه است وارد شده و افضل اوقات آن صدر نهار جمعه است و آن چهار ركعت است به دو تشهّد و دو سلام در ركعت اوّل بعد از سوره حمد اِذا زُلْزَلَتْ مى خواند و درركعت دويم سوره وَالْعادِياتِ و در ركعت سيم اِذا جآءَ نَصْرُاللّهِ و در ركعت چهارم قُلْ هُوَ اللّهُ اَحَدٌ و در هر ركعت بعد از فراغ از قرائت پانزده مرتبه مى گويد سُبْحانَ اللّهِ وَالْحَمْدُ لِلّهِ وَ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَ اَللّهُ اَكبَرُ و در ركوع همين تسبيحات را ده مرتبه مى گويد و چون سر از ركوع برمى دارد ده مرتبه و در سجده اوّل ده مرتبه و بعد از سر برداشتن ده مرتبه و درسجده دويم ده مرتبه و بعد از سر برداشتن پيش از آنكه برخيزد ده مرتبه در هر چهار ركعت چنين مى كند كه مجموع سيصد مرتبه شود شيخ كلينى از ابو سعيد مدائنى روايت كرده كه حضرت صادق عليه السلام بمن فرمود آيا تعليم نكنم ترا چيزى كه بگوئى آنرا در نماز جعفر گفتم بلى تعليم فرما فرمود چون در سجده آخر چهار ركعت نماز رسيدى و از تسبيحات فارغ شدى بگو:
سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ
منزه است آنکس که لباس عزت و
وَالْوَقارَ سُبْحانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَكرَّمَ بِهِ سُبْحانَ مَنْ لا ينْبَغِى
وقار به بر دارد منزه است آنکه مجد و بزرگيش فراگرفته و بدان گرامى باشد منزه است آنکه جز براى او
التَّسْبيحُ اِلاّ لَهُ سُبْحانَ مَنْ اَحْصى كلَّشَىْءٍ عِلْمُهُ سُبْحانَ ذِى الْمَنِّ وَ
تسبيح سزاوار نيست منزه آنکه علمش همه چيز را احصاء کرده منزه است خداى صاحب فضل و
النِّعَمِ سُبْحانَ ذِى الْقُدْرَةِ وَ الْكرَمِ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُك بِمَعاقِدِ الْعِزِّ
نعمت منزه است خداى صاحب کرم و قدرت خدايا از تو مى خواهم به حق آنچه موجب عزت
مِنْ عَرْشِك وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كتابِك وَ اسْمِك الاْعْظَمِ وَ كلِماتِك
عرش تو گشته و به حق منتهاى رحمت از کتاب تو و اسم اعظمت و کلمات تامه ات (اسماء حسنى يا کتابهاى منزله يا
التّاَّمَّةِ الَّتى تَمَّتْ صِدْقاً وَ عَدْلاً صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَيتِهِ وَ افْعَلْ بى كذا وَ كذا
غير آن ) که از نظر راستى و عدالت به حد کمال رسيده درود فرست بر محمد و خاندانش و درباره من چنين و چنان کن
بجاى اين كلمه حاجات خود را بخواهد و شيخ و سيد از مُفَضِّل بن عُمَرروايت كرده اند كه گفت ديدم روزى حضرت امام جعفر صادق عليه السلام را كه نماز جعفر بجا آوردند پس دستها را بلند كردند و اين دعا خواندند يا رَبِّ يا رَبِّ بقدريكه يك نفس وفا كند يا رَبّاهُ يا رَبّاهُ بقدر يك نفس رَبِّ رَبِّ باز بقدر يك نفس يا اَللّهُ يا اَللّهُ باز بقدر يك نفس يا حَىُّ يا حَىُّ بقدر يك نفس يا رَحيمُ يا رَحيمُ باز بقدر يك نفس يا رَحْمنُ يا رَحْمنُ هفت مرتبه يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ هفت مرتبه پس خواندند:
اَللّهُمَّ اِنّى اَفْتَتِحُ الْقَوْلَ بِحَمْدِك وَ اَنْطِقُ بِالثَّناَّءِ عَلَيك وَ اُمَجِّدُك وَ
خدايا من گفتارم را به ستايش تو آغاز کنم و به ثناى تو زبان مى گشايم و تو را به بزرگى ياد مى کنم و
لاغايةَ لِمَدْحِك وَ اُثْنى عَلَيك وَ مَنْ يبْلُغُ غايةَ ثَناَّئِك وَ اَمَدَ مَجْدِك
ستايشت پايان ندارد و تو را ثناگويم ولى آنکس که به منتهاى ثناى تو و انتهاى مجد و عظمتت برسد
وَ اَنّى لِخَليقَتِك كنْهُ مَعْرِفَةِ مَجْدِك وَ اَىَّ زَمَنٍ لَمْ تَكنْ مَمْدُوحاً
کيست و کجا مخلوق تو مى توانند به کنه معرفت مجد تو برسند و چه وقت بوده که تو
بِفَضْلِك مَوْصُوفاً بِمَجْدِك عَوّاداً عَلَى الْمُذْنِبينَ بِحِلْمِك تَخَلَّفَ
به فضل خويش ستوده نبوده اى و به مجد و عظمت موصوف نگشته اى و با بردبارى خود بر گنهکاران پى درپى بازنگشته اى
سُكانُ اَرْضِك عَنْ طاعَتِك فَكنْتَ عَلَيهِمْ عَطُوفاً بِجُودِك جَواداً
ساکنان زمينت از اطاعت تو سرباز زدند ولى تو بر آنها به بخشش و عطايت مهر ورزى و به فضل خويش بر آنها جود
بِفَضْلِك عَوّاداً بِكرَمِك يا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْمَنّانُ ذُوالْجَلالِ وَ الاِكرامِ
کنى و به کرمت پى درپى بر آنها بازگردى اى که نيست معبودى جز تو نعمت دهنده بسيار و صاحب جلالت و کرامت
پس حضرت رسول فرمود كه اى مُفضّل هرگاه تو را حاجت ضرورى بوده باشد نماز جعفر را بكن و اين دعا را بخوان و حوائج خود را از خدا طلب كن كه برآورده مى شود انشاء الله تعالى.
مؤلف گويد كه شيخ طوسى براى برآمدن حاجت از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود روزه بگير روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را و چون آخر روز پنجشنبه شود تصدّق بده بر ده مسكين هر مسكينى مُدّى از طعام پس چون روز جمعه شود غسل كن و برو به صحرا و نماز جعفر را بجا آور و برهنه كن زانوها را و بچسبان بزمين و بگو :
يا مَنْ اَظْهَرَ الْجَميلَ وَ سَتَرَ الْقَبيحَ يا مَنْ لَمْ يؤ اخِذْ بِالْجَريرَةِ وَ لَمْ يهْتِك السِّتْرَ
اى آنکه کار خوب (و زيبا) را آشکار سازى و کار زشت را بپوشانى اى آنکه بندگان را به جرم و جنايت نگيرى و پرده آنها را نَدَرى
يا عَظيمَ الْعَفْوِ يا حَسَنَ التَّجاوُزِ يا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ يا باسِطَ الْيدَينِ
اى بزرگ گذشت و اى نيکو در گذر و اى که مغفرتت وسيع و دستهايت به رحمت
بِالرَّحْمَةِ يا صاحِبَ كلِّ نَجْوى وَ مُنْتَهى كلِّ شَكوى يا مُقيلَ
گشوده است اى آگاه هر راز و پايان هر شکايت اى درگذرنده
الْعَثَراتِ يا كريمَ الصَّفْحِ يا عَظيمَ الْمَنِّ يا مُبْتَدِأً باِلنِّعَمِ قَبْلَ
لغزشها اى که در چشم پوشى بزرگوارى اى بزرگ نعمت اى که پيش از
اسْتِحْقاقِها يا رَبّاهُ يا رَبّاهُ يا رَبّاهُ ده مرتبه يا اَللّهُ يا اَللّهُ يا اَللّهُ ده مرتبه يا
استحقاق آغاز به نعمت کنى اى پروردگار اى پروردگار * * * * * * اى خدا اى خدا اى خدا * * * * * اى
سَيداهُ يا سَيداهُ ده مرتبه يا مَوْلاياهُ يا مَوْلاياهُ ده مرتبه يا
آقا اى آقا * * * * * اى مولا اى مولا * * * * * * اى
رَجاءاهُ ده مرتبه يا غِياثاهُ ده مرتبه يا غايةَ رَغْبَتاهُ ده مرتبه يا رَحْمنُ
اميد من * * * * * *اى پناه من * * * * * * اى منتهاى رغبت من * * * * * اى بخشاينده
ده مرتبه يا رَحيمُ ده مرتبه يا مُعْطِىَ الْخَيراتِ ده مرتبه صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ
* * * * اى مهربان * * * * اى دهنده خيرها * * * * * درود فرست بر محمد و
آلِ مُحَمَّدٍ كثيراً طَيباً كاَفْضَلِ ما صَلَّيتَ عَلى اَحَدٍ مِنْ خَلْقِك ده مرتبه
آل محمد بسيار و پاکيزه مانند بهترين درودى که بر يکى از مخلوق خود فرستى
و حاجت خود را بطلب مؤ لف گويد كه روايات بسيار وارد شده در باب روزه اين سه روز و بجا آوردن دو ركعت نماز نزد زوال روز جمعه براى برآمدن حاجت بيست و يكم ازاعمال روز جمعه آنكه چون زوال شمس شود بخواند دعائى را كه محمّد بن مسلم از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است و آن بنحوى كه در مصباح شيخ است آن است كه بگويد:
لا اِلهَ اِلاّ اللّهُ وَ اللّهُ اَكبَرُ وَ سُبْحانَ اللّهِ وَاَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ يتَّخِذْ وَلَداً
معبودى نيست جز خدا و خدا بزرگتر (از توصيف ) است منزه است خدا و ستايش خاص خدايى است که فرزندى نگرفته
وَ لَمْ يكنْ لَهُ شَريك فِى الْمُلْك وَ لَمْ يكنْ لَهُ وَلِىُّ مِنَ الذُّلِّ وَ كبِّرْهُ
و شريکى در فرمانروايى برايش نيست و خوارى ندارد تا نيازى بيارى داشته باشد و او را به بزرگى
تَكبيراً پس بگويد يا سابِغَ النِّعَمِ يا دافِعَ النِّقَمِ يا بارِئَ النَّسَمِ يا عَلِىَّ
ياد کن * * * * اى فرو ريز نعمتها و اى جلوگير بديها اى آفريننده انسانها اى داراى
الْهِمَمِ يا مُغْشِىَ الظُّلَمِ يا ذَاالْجُودِ والْكرَمِ يا كاشِفَ الضُّرِّ وَ الاَلَمِ يا
همتهاى والا اى پوشاننده تاريکيها اى صاحب جود و کرم اى برطرف کننده زيان و درد اى
مُونِسَ الْمُسْتَوْحِشينَ فِى الظُّلَمِ يا عالِماً لا يعَلَّمُ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ
همدم وحشت زدگان در تاريکيها اى دانايى که کسى او را نياموخته درود فرست بر محمد و
آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بى ما اَنْتَ اَهْلُهُ يا مَنِ اسْمُهُ دَواَّءٌ وَ ذِكرُهُ شِفاَّءٌ وَ
آل محمد و با من آن کن که تو شايسته آنى اى آنکه نامش دواى دردها و يادش شفاى امراض و
طاعَتُهُ غَناَّءٌ اِرْحَمْ مَنْ رَاْسُ مالِهِ الرَّجاَّءُ وَ سِلاحُهُ الْبُكاءُ سُبْحانَك
اطاعتش موجب توانگرى و بى نيازى است رحم کن بر آنکه سرمايه اش اميد و اسلحه اش گريه است منزهى تو
لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ يا حَنّانُ يا مَنّانُ يا بَديعَ السَّمواتِ وَالاَرْضِ يا
معبودى جز تو نيست اى پر مهر اى بسيار نعمت ده اى پديد آرنده آسمانها و زمين اى
ذَاالْجَلالِ وَ الاِكرامِ
داراى جلالت و بزرگوارى