آنچه تقوا مى آورد
عنه عليه السلام ـ إنّهُ كانَ يَدعو كَثيرا ـ : أصبَحتُ عَبدا مَملوكا ظالِما لِنَفسي ، لَكَ الحُجَّةُ
علَيَّ و لا حُجَّةَ لِي ، و لا أستَطيعُ أن آخُذَ إلاّ ما أعطَيتَني ، و لا أتَّقِي إلاّ ما وَقَيتَني .
امام على عليه السلام ـ در اين دعا كه آن را بسيار
مى خواند ـ مى گفت : [خدايا!] من بنده اى زرخريد و ستمكار بر خويش هستم، تو بر من حجّت و برهان دارى و مرا بر تو هيچ حجّتى نيست و چيزى را نتوانم به دست آورد، مگر آنچه را كه تو به من دهى و از چيزى نتوانم پرهيز كرد و خود را نگه نتوانم داشت، مگر اينكه تو مرا نگه دارى.
نهج البلاغة : الخطبة 215.