ضجنان

ضَجَنان
کوهی در سرزمین تَهامَة ، واقع در دوازده مایلی جنوب مکّة می باشد. امام علی(ع) سه روز بعد از هجرتِ رسول خدا(ص) باتّفاقِ فَواطِم شامِلِ : فاطِمَه الزَّهرا سلام الله علیها بنت محمّد(ص) ، فاطِمَه بنت اَسَد : مادرِ مولای متّقیان(ع) ، فاطِمَه بنت زُبَیر بن عَبْدالمُطَّلِب و فاطِمَه بنت حَمْزَه سَیدُالشُّهَداء(ع) ،از مکّه عازِمِ مدینه شدند . آن‌حضرت در این سفر مسیرِ ذی طُوَی راانتخاب کردند .
قُرَیش هنگامی‌که از حرکتِ امام الموحّدین(ع) و همراهان مُطَّلِع شدند ، هشت نفر سوارکارِ زُبْدَه خود را جهتِ تعقیب و بازگرداندنِ آنان به مکّه ، گسیل داشتند . مأمورینِ قُرَیش در مَحَلِّ ضَجَنان به کاروانِ آن امامِ هُمام(ع) ‌رسیدند . آن‌حضرت بلافاصِلَه بانوان را که مضطرب و پریشان‌خاطرشده بودند از شترها پیاده و در عقب و دورتر از صَحْنَه قرار داده و سپس خِطاب به سوارانِ قُرَیش فرمودند : هرکس نزدیک‌تر بیاید ، گوشتش تِکَّه‌تِکَّه و خونش ریخته خواهد شد! یکی از سواران به نامِ جِناح که غلامِ حَرْب بن اُمیه بود ، شمشیری بسوی علی‌بن‌اَبیطالب(ع) فرود آوَرْد . آن‌حضرت خود را کنار کشیده و متقابلاً با شمشیر آنچُنان ضَرْ بَتی برجِناح وارد ساختند که پیکرِ وی را دو نیم کرده و لَبَه تیغَه شمشیر بر پُشتِ اسبش نشست . سوارانِ دیگر با مُشاهَدَه شرایطِ پیش‌آمده ، از راهِ مسالمت‌آمیز با علی بن اَبیطالب(ع) واردِگفتگو شده و اظهار داشتند : ما با شما مشکلی نداشته و هیچ دلیلی همبرای جنگ و خونریزی وجود ندارد . فارسینِ قُرَیش سرانجام بدونِ حصولِ نتیجه‌ای به مکّه بازگشتند .

منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران