زهیر بن ابی سلمی مزنی

زُهَیر بن اَبی سُلْمَی مُزَنِی
زُهَیرْ مشهورترین شاعرانِ عصرِ خود در دورانِ جاهلیت و جُزْوِ اصحاب مُعَلَّقات سَبْع می‌باشد که هم‌اکنون از وی دیوانی باقی مانده است .او به تنسیقِ کلام و توصیفِ دقیق آن بسیار مقید بود. زُهَیرْ ، اِمْرَؤُالقَیسْ و نابِغَه ذُبیانی از شُعَرای مُتَقَدِّم عَرَب هستند.
زُهَیرْ دارای اخلاقی نیکو ، منزلتی بالا و ثروتی فراوان بود . اکثرِ بستگانِ او مانندِ پدر ، مادر ، خواهر ، دائی و ... نیز از شُعرای عَرَب محسوب می شدند .
اسلام آوردن زُهَیرْ در تاریخ مشخّص نگردیده امّا پسرانش به نام های بُجَیرْ و کَعْبْ ، از اصحاب و شاعرانِ پیامبر (ص) بودند . زُهَیرْ نزدِ اُمَراء ذُبیان  جایگاهِ ویژه‌ای داشت .
سُرُوده‌های اِبن اَبی سُلْمَی جملگی روان ، نیکو و با پند و اندرزِ بسیار همراه بود بطوری که روحِ عَرَب‌زبانان را تحتِ تأثیرقرار می داد . وی از به کار بردنِ الفاظِ سست و لغو در شعرهایش پرهیز کرده و جهتِ تهذیب و تنقیحِ آن اهتمام خاصّ می‌ورزید . قصاید زُهَیرْ را حَولیات  می گفتند زیرا جهتِ سَرایش هر قصیده چهار ماه زمان صرف می نمود و سپس چهار ماه در تهذیب و تنقیحِ آن کوشیده و حدودِ چهار ماه نیز قصیده یاد شده را بر شُعَراء و عُلَماءِ قَبیلَه خود عرضه می‌داشت . به این ترتیب یکسال زمان لازم بود تا هر قصیده‌‌اش ، ضِمنِ رعایتِ کاملِ فنونِ ادبی و اخلاقی ، از عیوب و نواقص منزَّه گردد .
 قَصیدَه میمیه زُهَیرْ یکی از معلَّقات سَبْع بود . او در خِلال سال‌های 530 الی 627 میلادی می زیسته است .