زهیر بن ابی امیه

زُهَیر بن اَبی اُمَیه بن مُغَیرَه بن عَبْدالله بن عُمَر بن مَخْزُوم بن یقَظَه بن مُرَّه
زُهَیرْ پسرعَمَّه رسول خدا(ص) و نامِ مادرش عاتِکَه است . وی جُزْوِمعدود نفراتی بود که برای آزادی بَنی هاشِم از شِعْب اَبوطالب تلاش می‌کرد . زُهَیرْ سرانجام موضعی کاملاً منصفانه اِتِّخاذ نموده و به همین منظور ،ضِمنِ قبول انجامِ اوّلین سخنرانی در خانَه کَعْبَه ، با صدای بلند ،اَعمالِ گذشته قُرَیش راجع به مُحاصَرَه رسول گرامی اسلام(ص) و یارانِ ایشان را موردِ نکوهش قرار داد .
زُهَیرْ علی رغمِ این اقدامِ شایسته و بجا ، تا زمانِ فَتْحِ مکّه اسلام نیاوردهو از دشمنانِ سرسختِ پیامبر خدا(ص) محسوب می گردید. او پس‌از فَتْحِ مکّه ، بعلّتِ نِسبتی که با شوهرِ اُمِّ هانی : بنت اَبوطالب و خواهرِ امام علی(ع) داشت، به منزلِ اُمّ هانی رفته و درآنجا پناه گرفت تا زمانی‌که امان‌ نامَه خود را توسّطِ وی از حضرت محمّد(ص) دریافت نمود . زُهَیرْ در غَزْوَه حُنَینْ پُشتِ سَرِ سپاهِ اسلام حرکت می‌کرد و در پایان نیز با صلاح‌ دیدِ آن‌حضرت ، به عنوانِ مُؤلَّفَه قُلُوبُهُم از غَنائِمِ جنگی در جِعِرّانُه بهره‌مند گشت .