دفاع از ميهن
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ و هُو يَستَنهِضُ النّاسَ
حِينَ وَرَدَ خَبَرُ غَزوِ الأنبارِ بجَيشِ مُعاويَةَ، فلَم يَنهَضوا ـ : ألاَ و إنّي قَد دَعَوتُكُم إلى قِتالِ (حَربِ) هؤلاءِ القَومِ لَيلاً و نَهارا،و سِرّا و إعلانا،و قُلتُ لَكُم : اغزُوهُم قَبلَ أنْ يَغزوكُم ، فوَ اللّه ِ ما غُزِيَ قَومٌ قَطُّ في عُقرِ دارِهِم إلاّ ذَلُّوا ، فتَواكَلتُم و تَخاذَلتُم حتّى شُنَّت علَيكُمُ الغاراتُ، و مُلِكَت علَيكُمُ الأوطانُ .
امام على عليه السلام ـ هنگامى كه خبر حمله سپاه
معاويه به شهر انبار را شنيد و مردم را به قيام فرا خواند اما آنها جنبشى از خود نشان ندادند ـ فرمود: بدانيد كه من شب و روز و در نهان و آشكار شما را به جنگ با اين جماعت فرا خواندم و به شما گفتم: پيش از آنكه با شما بجنگند با آنان بجنگيد ؛ زيرا به خدا قسم كه هيچ قومى هرگز در عمق خاكشان مورد حمله قرار نگرفتند مگر اينكه خوار و مغلوب شدند. اما شما كار جنگ را به يكديگر حواله داديد و دست از يارى هم شستيد، تا جايى كه مورد حملات پياپى واقع شديد و وطن هاى شما از تصرّفتان خارج شد.
نهج البلاغة : الخطبة 27.