دارُ النّابِغَه
عَبْدالله: پدرِ رسول خدا(ص)، در سِنِّ بیست و پنج سالگی ،هنگامِ بازگشت از سفرِ شام ، جهتِ ملاقات با دائی‌های پدرش که از طایفَه بَنی النَّجّار بودند در مدینه توقّف نموده و کسالتی بر وی عارض گردید. تشدیدِ بیماری مذکور و تَبِعاتِ ناشی از آن به وفاتِ عَبْدالله منجر و سرانجام در مکانی از مدینه به نامِ دارُ النّابِغَه جَعْدِی دفن شد.
نابِغَه جَعْدِی یکی از حُنَفایی است که مُقارِنِ ظهورِ اسلام ، علی‌رغمِ بُت‌پرست‌بودنِ غالبِ مردمِ عَرَب ، از شِرْک و کُفْرْ بیزاری جُسْتَه و به خدای یگانه اعتقاد داشت. وی طبقِ دینِ حنیفِ ابراهیم(ع) روزه گرفته و استغفار می‌کرد.
او یکی از شُعَرای معروفِ دورانِ جاهلیت و اسلام محسوب می‌شود که بعلّتِ غَلَیانِ طَبْع ، زبان به شاعری گشوده و نابِغَه لقب گرفته بود. وی پیش از بعثت در اَشعارِ خود ، از توحید ، رستاخیز ، بهشت و دوزخ سخن می‌رانْد.
در کُتُبِ تاریخی نامِ نابِغَه به اختلاف آمده و عِدَّه‌ای وی را با حَیان بن قَیس بن عَبْدالله یکی دانسته‌اند لکن جمیعِ مورّخان دربارَه کُنیه‌اش: اَبولَیلَی ، اِتّفاقِ‌نظر دارند . او بعد از اسلام در سِلْکِ اصحاب و مدیحه‌گویانِ پیامبر (ص) قرارگرفت.
رسول خدا(ص) در سِنِّ شش سالگی همراه با مادرِ ارجمندشان: آمِنَه، از دارُالنّابِغَه و قبر عَبْدالله دیدن کردند.
آن‌حضرت هرگاه گذَرِشان از کنارِ دارُالنّابِغَه بود می‌فرمودند: پدرِ من در این خانَه به خاک سپرده شده و مادرم مرا به اینجا آوَرْدْ.ایشان می‌افزودند: من شنا را در چاه‌های این مِنْطَقَه به خوبی یاد گرفتم.
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران
1- تاریخ یعقوبی ، ج 1 ، ص 362 ، مُتَرْجَم .