حكمت محجوب بودن
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ و قَد سَألَهُ ابنُ أبي العَوجاءِ : و لِمَ احتَجَبَ عَنهُم و أرسَلَ إلَيهِمُ الرُّسُلَ ؟ ـ : وَيلَكَ ! و كَيفَ احتَجَبَ عَنكَ مَن أراكَ قُدرَتَهُ في نَفسِكَ ؟ ! نَشَّأَكَ و لَم تَكُن ، و كَبَّرَكَ بَعدَ صِغَرِكَ ، و قُوَّتَكَ بَعدَ ضَعفِكَ ··· و ما زالَ يَعُدُّ عَلَيَّ قُدرَتَهُ الّتي هِيَ في نَفسِيَ الّتي لا أدفَعُها حتّى ظَنَنتُ أنَّهُ سيَظهَرُ فيما بَيني و بَينَهُ ! .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ ابن ابى العوجاء كه پرسيد: چرا خود را از مردم در پرده داشت و آن گاه پيامبران را سويشان فرستاد؟ ـ فرمود : واى بر تو! كسى كه قدرتش را در وجود تو نشانت داده چگونه خود را از تو پوشيده داشته است؟ تو را كه نبودى پديد آورد، خُرد بودى بزرگت كرد، ناتوان بودى توانايت گردانيد···
حضرت پيوسته مظاهر قدرت خدا را كه در وجود من است و نمى توانم منكرشان شوم برايم بر مى شمرد تا جايى كه خيال كردم بزودى خداوند ميان من و او ظاهر خواهد شد!
التوحيد : 127/4 .