حدّ شكر
الكافي عن أبى بَصيرٍ : قلتُ لأبي عبدِ اللّه ِ عليه السلام : هل لِلشُّكرِ حَدٌّ إذا فَعَلَهُ العَبدُ كانَ شاكِرا ؟ قالَ : نَعَم ، قلتُ : ما هُو ؟ قالَ : يَحمَدُ اللّه َ على كُلِّ نِعمَةٍ علَيهِ في أهلٍ و مالٍ ، و إن كانَ فيما أنعَمَ علَيهِ
في مالِهِ حَقٌّ أدّاهُ ، و مِنهُ قولُهُ جلَّ و عزَّ : «سُبْحانَ الذِي سَخَّرَ لَنا هذا و ما كُنّا لَهُ مُقْرِنِينَ» . .
الكافى ـ به نقل از ابو بصير ـ : به امام صادق عليه السلام عرض كردم : آيا شكر را حدّى هست كه چون بنده آن را به جاى آورَد ، شاكر محسوب شود؟ حضرت فرمود : آرى . عرض كردم : آن حدّ چيست؟ فرمود : خدا را بر هر نعمتى كه در زمينه خانواده و مال به او مى دهد، شكر گويد و
چنانچه در نعمتى كه به مال او مى دهد [براى خدا ]حقّى باشد، آن را بپردازد . اين است سخن خداوند عزّ و جلّ كه «پاك است خدايى كه اين [مركوب] را مسخّر ما كرد در حالى كه ما توان آن را نداشتيم» .
الكافي : 2/96/12 .