حقّ اليقين
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : عِبادَ اللّه ِ ، إنّ مِن أحَبِّ عِبادِ اللّه ِ إلَيهِ عَبدا أعانَهُ اللّه ُ على نَفسِهِ ، فاستَشعَرَ الحُزنَ ، و تَجَلبَبَ الخَوفَ ، فزَهَرَ مِصباحُ الهُدى في قَلبِهِ ··· قد أبْصَرَ طَريقَهُ ، و سَلكَ سَبيلَهُ ، و عَرفَ مَنارَهُ ، و قَطعَ غِمارَهُ ، و استَمسَكَ مِن العُرى بأوثَقِها ، و مِن الحِبالِ بأمتَنِها ، فهُو مِن اليَقينِ على مِثلِ ضَوءِ الشَّمسِ .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! از دوست داشتنى ترين بندگان خداوند نزد او، بنده اى است كه خدا وى را در برابر نَفْسَش يارى رسانده و از اين رو، اندوه را جامه زيرين خود ساخته و ترس را پيراهن رويين خود قرار داده است. چراغ هدايت در دلش مى درخشد··· مسير خود را ديده و راه خود را پيموده، مناره هاى آن را شناخته و خطراتش را پشت سر نهاده و از دستاويزها به محكمترين آنها چنگ در زده و از ريسمان ها به استوارترينشان چسبيده است و يقينى چون پرتو خورشيد دارد.
نهج البلاغة : الخطبة 87 .