كيفر زمام داران بيدادگر
عنه عليه السلام : إذا أدَّتِ الرَّعِيَّةُ إلَى الوالي حَقَّهُ، و أدَّى الوالي إلَيها حَقَّها، عَزَّ الحَقُّ بَينَهُم، و قامَت مَناهِجُ الدِّينِ، و اعتَدَلَت مَعالِمُ العَدلِ، و جَرَت عَلى أذلالِها السُّنَنُ، فصَلَحَ بِذلكَ الزَّمانُ، و طُمِعَ في بَقاءِ الدَّولَةِ، وَ يَئسَت مَطامِعُ الأعداءِ
و إذا غَلَبَتِ الرَّعِيَّةُ و الِيَها، أو أجحَفَ الوالي بِرَعِيَّتِهِ، اختَلَفَت هُنالِكَ الكَلِمَةُ، و ظَهَرَت مَعالِمُ الجَورِ .
امام على عليه السلام : هرگاه مردم، حقّ زمامدار را ادا كنند و زمامدار حق مردم را رعايت كند، حق در ميان آنان عزيز و نيرومند شود و راههاى دين هموار و نشانه هاى عدالت برپا گردد و كارها در مجراى طبيعى خود پيش رود و بدين سان، زمانه اصلاح شود و به ماندگارى دولت اميد رود و طمع دشمنان، به يأس مبدّل گردد. اما اگر مردم بر زمامدار خود غلبه كنند، يا زمامدار به مردم اجحاف و ستم كند، در اين صورت اتحاد و يكپارچگى، به اختلاف گرايد و نشانه هاى ستم و انحراف آشكار شود.
نهج البلاغة : الخطبة 216.