حقيقت بندگى
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عَن حَقيقَةِ العُبوديَّةِ ـ : ثَلاثةُ أشياءَ : أن لا يَرَى العَبدُ لِنَفسِهِ فيما خَوَّلَهُ اللّه ُ إلَيهِ مُلكا؛ لِأنَّ العَبيدَ لا يَكونُ لَهُم مُلكٌ، يَرَونَ المالَ مالَ اللّه ِ يَضَعونَهُ حَيثُ أمَرَهُمُ اللّه ُ تَعالى بهِ، و لا يُدَبِّرَ العَبدُ لِنفسِهِ تَدبيرا، و جُملَةُ اشتِغالِهِ فيما أمَرَهُ اللّه ُ تَعالى بهِ وَ نَهاهُ عَنهُ ··· فهذا أوّلُ دَرَجَةِ المُتَّقينَ .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به پرسش از حقيقت بندگى ـ فرمود : حقيقت بندگى سه چيز است: اين كه بنده در آنچه خداوند به او عطا فرموده است براى خود مالكيتى در نظر نگيرد ؛ زيرا بندگان [واقعى خدا ]مالك چيزى نيستند، مال را متعلّق به خدا مى دانند و آن را هر جا كه خداوند عزّ و جلّ فرمان داده است به مصرف مى رسانند . [دوم ]بنده براى خود تدبير و چاره انديشى نكند ، و [سوم] تمام اشتغالش به چيزهايى باشد كه خداوند عزّ و جلّ او را به انجام آنها فرمان داده يا از آنها باز داشته است··· اين نخستين درجه پرهيزگاران است.
مشكاة الأنوار : 563/1901 .