ميانه روى در پوشاك
عنه عليه السلام : و لَقد دَخَلَ موسى بنُ عِمرانَ و مَعهُ أخوهُ هارونُ عليهما السلام على فِرعَونَ ، و علَيهِما مَدارِعُ الصُّوفِ ، و بأيدِيهِما العِصِيُّ ، فشَرَطا لَهُ ـ إن أسلَمَ ـ بَقاءَ مُلكِهِ ، و دَوامَ عِزِّهِ
فقالَ : أ لا تَعجَبونَ مِن هذَينِ يَشرِطانِ لِي دَوامَ العِزِّ و بَقاءَ المُلكِ ، و هُما بما تَرَونَ مِن حالِ الفَقرِ و الذّلِّ ، فهَلاّ اُلقِيَ علَيهِما أساوِرَةٌ مِن ذَهَبٍ ؟! إعظاما للذّهَبِ و جَمعِهِ ، و احتِقارا للصُّوفِ و لُبسِهِ ! .
امام على عليه السلام : موسى بن عمران و برادرش هارون، در حالى كه جُبّه پشمى بر تن و چوبدستى در دست داشتند، بر فرعون وارد شدند و با او شرط كردند كه اگر تسليم شود، پادشاهيش برجا و عزّت و قدرتش پايدار ماند
فرعون گفت: آيا شما از اين دو نفر تعجب نمى كنيد كه با اين فقر و پريشانى كه در آنها مى بينيد براى استمرار قدرت و بقاى پادشاهى من شرط تعيين مى كنند؟ پس چرا دستبندهاى زرّين به دست آنها آويخته نيست؟ اين سخن او از آن رو بود كه به زر و زر اندوزى اهميت مى داد و پشمينه و پشمينه پوشى را پست مى شمرد.
نهج البلاغة : الخطبة 192.