اُمّ القرآن
الدرّ المنثور عن أبي سعيدِ بنِ المُعلَّى : كنتُ اُصَلّي فَدَعاني النّبيُّ صلى الله عليه و آله فلَم اُجِبهُ ، فقالَ : أ لَم يَقُلِ اللّه ُ : «اسْتَجِيبُوا للّه ِِ و لِلرَّسولِ إذا دَعاكُم» .؟ !
ثُمّ قالَ : لاَُعَلِّمَنَّكَ أعظَمَ سُورَةٍ في القرآنِ قبلَ أن تَخرُجَ مِن المَسجِدِ ، فَأخَذَ
بِيَدي ، فلَمّا أرَدنا أن نَخرُجَ قلتُ : يا رسولَ اللّه ِ ، إنّكَ قلتَ : لاَُعَلِّمَنَّكَ سُورَةً في القرآنِ ؟ قالَ : «الحَمدُ للّه ِِ ربِّ العالَمينَ» هي سَبعُ المَثاني و القرآنُ العَظيمُ الذي اُوتيتُهُ .
الدرّ المنثور ـ به نقل از ابو سعيد بن معلّى ـ : در حال نماز بودم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مرا صدا زد ولى جواب او را ندادم. حضرت فرمود : مگر خداوند نفرموده است: «هر گاه خدا و رسول شما را صدا زدند ، جواب بدهيد»؟ سپس فرمود: پيش از آن كه مسجد را ترك كنى ، با عظمت ترين سوره قرآن را به تو
مى آموزم. حضرت دستم را گرفت و چون نزديك در مسجد رسيديم، عرض كردم: اى رسول خدا! شما فرموديد كه: با عظمت ترين سوره قرآن را به تو مى آموزم. حضرت فرمود: «الحمد للّه رب العالمين» (سوره حمد) همان سبع المثانى و قرآن عظيمى است كه به من داده شده است.
الدرّ المنثور : 1/13.