شكّ
عنه عليه السلام : أ لا تَرَونَ أنّ اللّه َ سبحانَهُ اختَبَرَ الأوَّلِينَ مِن لَدُنْ آدَمَ صلواتُ اللّه ِ علَيهِ إلَى الآخِرِينَ مِن هذا العالَمِ بِأحجارٍ لا تَضُرُّ و لا تَنفَعُ··· و لَو كانَ الأساسُ المَحمولُ علَيها ، و الأحجارُ المَرفوعُ بها ، بينَ زُمُرُّدَةٍ خَضراءَ ، و ياقوتَةٍ حَمراءَ ، و نورٍ و ضِياءٍ، لَخَفَّفَ ذلكَ مُصارَعَةَ الشَّكِّ في الصُّدورِ ، و لَوَضَعَ مُجاهَدَةَ إبليسَ عَنِ القُلوبِ ، و لَنَفى مُعتَلَجَ الرَّيبِ مِنَ الناسِ ، و لكنَّ اللّه َ يَختَبِرُ عِبادَهُ بأنواعِ الشَّدائدِ .
امام على عليه السلام : آيا نمى بينيد كه خداى سبحان همه انسانها را ، از آدم، صلوات اللّه عليه، تا آخرين نفرِ اين عالم ، با سنگهايى بيازمود كه نه زيانى مى رسانند و نه سودى . . . اگر پايه هايى كه خانه (كعبه) بر آن بنا شده و سنگهايى كه با آنها برافراشته گرديده است، از زمرّد سبز و ياقوت سرخ و نور و درخشندگى بود ، هر آينه از كشاكش شكّ در سينه ها مى كاست و كوشش ابليس را از دلها بر مى داشت و از انباشت ترديد و به تلاطم در آمدن آن در [اذهان] مردم جلوگيرى مى كرد ، اما خداوند بندگان خود را با سختيهاى گوناگون مى آزمايد .
نهج البلاغة: الخطبة192.