نهى از بزرگداشت دنيادار
نهج البلاغة :قالَ [ عَلِيٌّ ] عليه السلام وقَد لَقِيَهُ عِندَ مَسيرِهِ إلَى الشّام دَهاقينُالأَنبار
فَتَرَجَّلوا لَهُ وَاشتَدّوابَينَ يَدَيهِ ، فَقالَ : ما هذَا الَّذي صَنَعتُموهُ؟! فَقالوا : خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بِهِ اُمَراءَنا .
فَقالَ: وَاللّه ِ ما يَنتَفِعُ بِهذا اُمَراؤُكُم ، إنَّكُم لَتَشُقّونَ عَلى أنفُسِكُم في دُنياكُم ، وتَشقَونَ بِهِ في آخِرَتِكُم . وما أخسَرَ المَشَقَّةَ وَراءَهَا العِقابُ ، وأربَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الأَمانُ مِنَ النّارِ .
نهج البلاغة:در مسير امام على عليه السلام به شام، بزرگان انبار ، به ديدارش رفتند و از مركب هاى خويش پياده شده، پيشاپيش او دوان دوان حركت كردند. فرمود: «اين چه كارى است كه مى كنيد؟!» .
گفتند: رسمى است كه با آن ، فرمان روايان خود را احترام مى نهيم.
فرمود: «به خدا سوگند كه فرمان روايانِ شما از اين كار ، سودى نمى برند و شما نيز با آن ، در دنيايتان ، خود را به زحمت مى افكنيد و در آخرتتان به رنج مى افتيد، و چه زيانبار است زحمتى كه در پى آن ، عذاب باشد، و چه پر سود است آسايشى كه با ايمنى از آتش [دوزخ] همراه باشد!» .
نهج البلاغة : الحكمة 37 .