وقف
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : قَسَّمَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله الفَيءَ فأصابَ علِيّا أرضٌ ، فاحتَفَرَ فيها عَينا فخَرَجَ مِنها ماءٌ يَنبَعُ في السَّماءِ كهَيئَةِ عُنُقِ البَعيرِ فسَمّاها عَينَ يَنبُعَ ، فجاءَ البَشيرُ لِيُبَشِّرَهُ فقالَ : بَشِّرِ الوارِثَ ! هِيَ صَدَقَةٌ بَتّا بَتْلاً في حَجيجِ بَيتِ اللّه ِ و عابِرِ سَبيلِهِ لا تُباعُ و لا تُوهَبُ و لا تُورَثُ ، فمَن باعَها أو وَهَبَها فعلَيهِ لَعنَةُ اللّه ِ و المَلائكَةِ و النّاسِ أجمَعينَ ، لا يَقبَلُ اللّه ُ مِنهُ صَرْفا و لا عَدْلاً .
امام صادق عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله غنايم را تقسيم كرد و يك قطعه زمين به على رسيد. على دستور داد در آن زمين چشمه اى حفر كنند و چشمه به آب رسيد و مانند گردن شتر از آن آب به آسمان فوران كرد، لذا حضرت آن را «عين ينبع (چشمه جوشان)» ناميد. كسى آمد كه به آن حضرت مژده دهد. حضرت فرمود: وارث را بشارت ده! اين صدقه اى است قطعى و مسلّم براى حاجيان خانه خدا و مسافران راه آن. نه فروختنى است نه بخشيدنى و نه ارث بردنى. پس هركه آن را بفروشد يا ببخشد لعنت خدا و فرشتگان و مردم همه بر او باد و خداوند از او هيچ توبه و فديه اى نپذيرد.
تهذيب الأحكام : 9/148/609.