حق تلاوت
عنه عليه السلام : إنّه سَيأتي علَيكُم مِن بَعدِي زَمانٌ ليسَ فيهِ شيءٌ أخفى مِن الحَقِّ و لا أظهَرَ من الباطِلِ ··· ليسَ عندَ أهلِ ذلكَ الزَّمانِ سِلعَةٌ أبوَرَ مِن الكتابِ إذا تُلِيَ حَقَّ تِلاوَتِهِ ، و لا أنفَقَ مِنهُ إذا حُرِّفَ عَن مَواضِعِهِ ، و لا في البِلادِ شيءٌ أنكَرَ مِن المَعروفِ و لا أعرَفَ مِن المُنكَرِ ؛ فقد نَبَذَ الكتابَ حَمَلَتُهُ ، وَ تَناساهُ حَفَظَتُهُ ، فالكتابُ يَومَئذٍ و أهلُهُ طَرِيدانِ مَنفِيّانِ ··· و مِن قَبلُ ما مَثَّلُوا بالصالِحِينَ كُلَّ مُثلَةٍ .
امام على عليه السلام : بزودى پس از من زمانى بر شما بيايد كه در آن زمان چيزى نا پيداتر از حق و پيداتر از باطل وجود ندارد··· در ميانِ مردم آن روزگار ، كالايى كسادتر از كتاب خدا، هر گاه كه به درستى و چنان كه حق آن است تلاوت شود، وجود ندارد و هر گاه معانيش تحريف شود، متاعى پر رونق تر از آن نيست. در شهرها چيزى نا پسندتر از كار نيك و پسنديده تر از كار زشت وجود ندارد؛ زيرا قرآن دانان آن را به كنارى افكنده اند و حافظانش، آن را به دست فراموشى سپرده اند. در آن روزگار قرآن و اهل آن، مطرود هستند··· و[لى ]پيش از آن زمان، انواع سختيها و شكنجه ها در حق درستكاران اعمال شود.
نهج البلاغة : الخطبة 147، راجع تمام الخطبة.