ستايش آمرزش خواهان در سحرگاهان
الكافي : كان أبو الحسن الأوّل عليه السلام إذا رَفَعَ رَأسَهُ مِن آخِرِ رَكعَةِ الوَترِ قالَ : هذا مَقامُ مَن حَسَناتُهُ نِعمَةٌ مِنكَ ، و شُكرُهُ ضَعيفٌ ، و ذَنبُهُ عظيمٌ ، و ليسَ لَهُ إلاّ دَفعُكَ و رَحمَتُكَ ؛ فإنّكَ قُلتَ في كتابِكَ المُنزَلِ على نبيِّكَ المُرسَلِ صلى الله عليه و آله : «كانُوا قَليلاً مِن اللَّيلِ ما يَهْجَعُونَ * و بالأسحارِ هُم يَستَغفِرونَ» .طالَ هُجُوعِي ، و قَلَّ قِيامِي ، و هذا السَّحَرُ و أنا أستغفِرُكَ لذَنبِي استِغفارَ مَن لَم يَجِدْ لنفسِهِ ضَرّا و لا نَفعا ، و لا مَوتا و لا حَياةً و لا نُشورا ، ثُمّ يَخرُّ ساجِدا
صلواتُ اللّه ِ علَيهِ .
الكافى : امام كاظم عليه السلام هرگاه از ركعت آخر نماز وتر سر بر مى داشت عرضه مى داشت : «اين كسى است كه حسناتش نعمتى است از سوى تو و شكر گزاريش ناچيز است و گناهش بزرگ و چيزى جز حمايت و رحمت تو ندارد. و تو در كتاب خود كه بر پيامبر مرسل خويش نازل كردى فرمودى: «اندكى از شب را مى خوابيدند و در سحرگاهان استغفار مى كردند». خفتنم به درازا است و شب زنده داريم اندك و اينك سحر است و من براى گناهم از درگاه تو آمرزش مى طلبم؛ آمرزش خواهىِ كسى كه نه سود و زيانش در اختيار اوست و نه مرگ و نه زندگى و نه رستاخيزش» .
سپس آن حضرت، صلوات اللّه عليه، به سجده مى افتاد.
الكافي : 3/325/16 .