كمال
عنه عليه السلام : الإنسانُ عَقلٌ و صُورَةٌ ، فَمَن أخطَأهُ العَقلُ و لَزِمَتهُ الصُّورَةُ لم يكنْ كامِلاً و كانَ بمَنزِلَةِ مَن لا رُوحَ فيهِ ، و مَن طَلَبَ العَقلَ المَتَعارَفَ فَلْيَعرِفْ صُورَةَ الاُصولِ و الفُضولِ ، فإنَّ كثيرا مِن النّاسِ يَطلُبونَ الفُضولَ و يَضَعونَ الاُصولَ ، فَمَن أحرَزَ الأصلَ اكتَفى بهِ عنِ الفَضلِ ···
و أصلُ الاُمورِ في الدِّينِ أن يَعتَمِدَ علَى الصَّلواتِ و يَجتَنِبَ الكبائرَ ، و ألزَمْ ذلكَ لُزومَ مالا غِنى عَنهُ طَرفَةَ عَينٍ، و إن حُرِمْتَهُ هُلكٌ ، فإن جاوَزَتهُ إلَى الفِقهِ و العِبادَةِ فهُو الحَظُّ .
امام على عليه السلام : انسان، خردى است و صورتى. پس، هركه خرد از او دور شود و صورت همراهش گردد، كامل نيست و به مانند پيكرى بى جان است و هر كه جوياى خرد متعارف باشد، بايد صورت اصول و زوايد (فروع) را بشناسد؛ زيرا بسيارى از مردم دنبال فروع (زوايد) مى روند و اصول را رها مى كنند. پس، هر كه اصل را به دست آورد، از فرع بى نياز مى شود···
اصلِ امور در دين، تكيه كردن به نمازها و دورى كردن از گناهان كبيره است، پس پاى بند آن باش، مانند پاى بندى به چيزى كه چشم برهم زدنى از آن بى نيازى نيست و اگر از آن محروم شوى به هلاكت درافتى و اگر آن را توأم با فهم و عبادت انجام دهى، بهره مند شوى.
بحار الأنوار : 78/7/59.