علّت تحريم خوردن مال يتيم
الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ مِن كِتابِهِ إلى محمّدِ ابنِ سِنانٍ في عِلَّةِ تَحريمِ أكلِ مالِ اليَتيمِ ـ : حُرِّمَ أكلُ مالِ اليَتيمِ ظُلما لِعِلَلٍ كَثيرَةٍ مِن وُجوهِ الفَسادِ : أوَّلُ ذلكَ إذا أكَلَ مالَ اليَتيمِ ظُلما فَقَد أعانَ على قَتلِهِ ؛ إذِ اليَتيمُ غَيرُ مُستَغْنٍ ، و لا مُحتَمِلٌ لِنَفسِهِ ، و لا قائمٌ بِشَأنِهِ ، و لا لَهُ مَن يَقومُ علَيهِ و يَكفيهِ كَقِيامِ والِدَيهِ ، فإذا أكَلَ مالَهُ فكأنَّهُ قَد قَتَلَهُ و صَيَّرَهُ إلَى الفَقرِ و الفاقَةِ ··· مَعَ ما في ذلكَ مِن طَلَبِ اليَتيمِ بِثَأرِهِ إذا أدرَكَ ، و وُقوعِ الشَّحناءِ و العَداوَةِ و البَغضاءِ حتّى يَتَفانوا .
امام رضا عليه السلام ـ در نامه خود به محمّد بن سنان، درباره علّت تحريم خوردن مال يتيم ـ نوشت : [خداوند ]به ناحق خوردن مال يتيم را به اين دليل حرام فرموده كه مفاسد زيادى در اين كار مى باشد: اول اينكه هر گاه مال يتيم را به ناحق بخورد در كشتن او كمك كرده است؛ زيرا يتيم بى نياز نيست و نمى تواند خودش را اداره كند و روى پاى خودش بايستد و كسى را هم، مانند پدر و مادر، ندارد كه او را سرپرستى و اداره كند. بنا بر اين وقتى مال او را بخورد مثل اين است كه او را كشته و به فقر و بيچارگى اش كشانده است··· و اين باعث مى شود كه وقتى يتيم به سنّ بلوغ رسيد و بزرگ شد در صدد انتقامگيرى برآيد و ميان آنها كينه و دشمنى و نفرت به وجود آيد تا جايى كه يكديگر را از بين ببرند.
. علل الشرائع : 480/1.