حارث بن زمعه بن اسود بن مطلب بن اسد

حارِث بن زَمَعَه بن اَسْوَد بن مُطَّلِب بن اَسَد بن عَبْدالعُزَّی بن قُصَی
حارِث یکی از پنج نفری بود که ابتدا اسلام آوَرْد لکن از همراهی با رسول خدا(ص) در هجرت به مدینه امتناع ورزیده و سپس بر اثرِ فشار ،و همچُنین آزار و اذیت توسطِ قُرَیش از دینِ اسلام خارج شد . آنان‌که نخستین گروهِ اهل رِدَّه می‌باشند سرانجام در جنگ بَدْرْ علیه مسلمانان شرکت‌کرده و جملگی به‌ قتل رسیدند . اسامی چهار نفر دیگر عبارتست از :
-    اَبو قَیس بن فاکِه بن مُغَیرَه مَخْزُومی
-    اَبو قَیس بن وَ لید بن مُغَیرَه مَخْزُومی
-    علی بن اُمَیه بن خَلَف جُمَحی
-    عاص بن مُنَبِّه بن حَجّاج سَهْمی

 آیه 97 سُورَه نِساء درباره این پنج نفر نازل گردید .
97) اِنَّ الَّذِینَ تَوَفّاهُمُ الْمَلَائِکَه ظَالِمِی اَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِیمَ کُنْتُمْ قالُوا کُنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِی الاَرْضِ ...
همانا کسانی‌که درحال ستمکاری برخویش ، فرشتگان جانشان را گرفته و از آنها پرسیدند : شما چه دینی داشتید؟گفتند ما در سرزمین (مکّه) زبون و بیچاره بودیم . فرشتگان سؤال کردند : مگر زمین خدا وسعت نداشت تا درآن هجرت‌کنید !؟اینان جایشان دوزخ است و چه بد سرانجامی خواهد بود .

منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران