حارِث بن حِلِزَّه یشْکُری عَدْنانی
حارِث از فُحُولِ شُعَرای دورانِ جاهلیت می‌باشد . اوقَصیدَه مُطَوَّلِ هَمْزیه خود را که جُزْوِ مُعَلَّقات سَبْعْ بود، در سِنِّ یکصد و سی و پنج سالگی ، به حالتِ ایستاده و با تکیه بر عصا یا نیزه ، در حضورِ یکی از پادشاهانِ حیرَه به نامِعَمْرو بن هند ، اِرتجالاً سُرُوده است .گویند حارِثآنچُنان مُسْتَغْرَق در ارائه قصیده خویش بود که هنگامِ قرائَتِ آن ، نُوکِ نیزه مورد اِتِّکاءِ وی در بدنش فرو شدلکن دردی احساس نکرد . ایشان به مرضِ پیسی مبتلا بود . وفاتِ حارِث را 50 سال قبل از هجرت ذکرکرده‌اند .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران