جايز نبودن اصلاح مردم به قيمت تباهى خود
عنه عليه السلام : قد عاتَبتُكُم بِدُرَّتي التي اُعاتِبُ
بها أهلِي فلم تُبالُوا ، و ضَرَبتُكُم بسَوطِي الذي اُقِيمُ بهِ حُدودَ رَبِّي فلم تَرعَوُوا .، أ تُرِيدُونَ أن أضرِبَكم بِسَيفِي ؟ ! أما إنّي أعلَمُ الذي تُرِيدُونَ و يُقِيمُ أوَدَكُم .، و لكن لا أشتَري صلاحَكُم بفَسادِ نَفسِي ، بل يُسَلِّطُ اللّه ُ علَيكُم قَوما فَيَنتَقِمُ لي مِنكُم ! فلا دنياً استَمتَعتُم بها ، و لا آخِرَةَ صِرتُم إلَيها ، فَبُعدا و سُحقا لأصحابِ السَّعيرِ ! .
امام على عليه السلام : من با اين تازيانه تعليمى
خود ، كه با آن خانواده ام را تنبيه مى كنم ، شما را تنبيه كردم، اما اهميّتى نداديد و با اين تازيانه ام كه حدود پروردگارم را با آن اجرا مى كنم، بر شما زدم ، ليكن [از خطا و نافرمانى ]باز نايستاديد. آيا مى خواهيد كه با شمشيرم شما را بزنم؟ بدانيد كه من مى دانم شما چه مى خواهيد و چه چيز كجى شما را درست مى گرداند، اما من اصلاح شما را به بهاى تباه كردن خودم نمى خرم. بلكه خداوند گروهى را بر شما مسلّط گرداند كه انتقام مرا از شما بگيرند و نه دنيايى برايتان بماند كه از آن بهره و لذّت بريد و نه آخرتى كه سوى آن رهسپار شويد. نفرين و مرگ باد بر اهل دوزخ.
الكافي : 8/361/551.