شريك بودن زمام داران در ستم كارگزارانشان

شرح نهج البلاغة ـ به نقل از ابن عبّاس ـ : روزى شاهد گلايه عثمان از على عليه السلام بودم، از جمله سخنانى كه به او گفت اين بود كه: تو را به خدا قسم مى دهم مبادا باب تفرقه اى بگشايى··· ! على عليه السلام فرمود: پناه به خدا كه من براى تفرقه بابى بگشايم و يا براى آن راهى هموار كنم. اما تو را از چيزى نهى مى كنم كه خدا و رسولِ او از آن نهيَت مى كنند··· چرا دست نابخردان بنى اميّه را از ناموس و جان و مال مسلمانان كوتاه نمى كنى؟ به خدا سوگند، اگر يكى از كارگزاران تو در غرب عالم ستم كند، تو در گناه او شريكى! ··· عثمان گفت: رضايتت را به دست مى آورم. اين كار را مى كنم و هر يك از كارگزارانم را كه تو و مسلمانان از او ناراحت هستيد، بركنار مى سازم. سپس از هم جدا شدند. اما مروان بن حكم، عثمان را از اين كار منع كرد و گفت: مردم بر تو دلير مى شوند . بنا بر اين، هيچ يك از كارگزارانت را بركنار مكن!