7 ـ دعا در وقت بيدار شدن :
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إذا انتَبَهَ أحَدُكُم مِن نَومِهِ فلْيَقُلْ : «لا إلهَ إلاّ اللّه ُ الحَليمُ الكَريمُ الحَيُّ القَيّومُ و هُو على كُلِّ شيءٍ قَديرٌ ، سُبحانَ رَبِّ النَّبِيِّينَ و إلهِ المُرسَلينَ، و[سُبحانَ ]رَبِّ السَّماواتِ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ الأرَضِينَ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ العَرشِ العَظيمِ ، و الحَمدُ للّه ِ رَبِّ العالَمينَ»
فإذا جَلَسَ مِن نَومهِ فلْيَقُلْ قَبلَ أن يَقومَ : «حَسبِيَ اللّه ُ ، حَسبِيَ الرَّبُّ مِن العِبادِ ، حَسبِيَ الّذي هُو حَسبي مُنذُ كُنتُ ، حَسبيَ اللّه ُ و نِعمَ الوَكيلُ»
و إذا قامَ أحَدُكُم مِن اللَّيلِ فلْيَنظُرْ إلى أكنافِ السَّماءِ و لْيَقرَأْ : «إنَّ في خَلْقِ السَّماواتِ و الأرضِ وَ اخْتِلَـافِ الَّيْلِ وَ النَّهَارِ لَأَيَـاتٍ لِأولِى الْأَلْبَـابِ * الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَـامًا وَ قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِهِمْ وَ يَتَفَكَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّمَـاوَاتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـذَا بَـاطِلاً سُبْحَـانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ * رَبَّنَآ إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَ مَا لِلظَّــالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ * رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِى لِلاْءِيمَـانِ أَنْ ءَامِنُوا بِرَبِّكُمْ فَـآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ كَفِّرْ عَنَّا سَيِّـئاتِنَا وَ تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ *
رَبَّنَا وَ ءَاتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِكَ وَ لاَ تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَـامَةِ إنّكَ لا تُخْلِفُ المِيعادَ» . .
امام على عليه السلام : هرگاه فردى از شما از خوابش بيدار شد، بگويد: «هيچ معبودى، جز خداى بردبار بزرگوار، زنده برپا دارنده نيست. و او بر هر چيزى تواناست. پاك است پروردگار پيامبران و معبود رسولان و [پاك است ]پروردگار آسمان هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار زمين هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار عرش با عظمت و ستايش براى خداى پروردگار جهانيان است»
و هرگاه از خواب بيدار شد و نشست، پيش از آنكه برخيزد، بگويد: «خدا مرا كافى است، پروردگار، مرا از بندگان كافى است، مرا كافى است كسى كه مرا كافى است از زمانى كه بوده ام. خدا مرا كافى است و چه خوب حمايتگرى است»
و هرگاه يكى از شما نيمه شب بيدار شد، به اطراف آسمان بنگرد و اين آيه را بخواند: «مسلما در آفرينش آسمان ها و زمين و در پى يكديگر آمدنِ شب و روز ، براى خردمندان ، نشانه هايى است . همانان كه خدا را ايستاده و نشسته ، و به پهلو آرميده ياد مى كنند ، و در آفرينش آسمان ها و زمين مى انديشند [كه] : پروردگارا! اينها را بيهوده نيافريده اى . منزّهى تو! پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار . پروردگارا! هر كه را تو در آتش درآورى ، يقينا رسوايش كرده اى و براى ستمكاران ، ياورانى نيست . پروردگارا! ما شنيديم كه دعوتگرى به ايمان فرا مى خواند كه : «به پروردگار خود ايمان آوريد» . پس
ايمان آورديم . پروردگارا! گناهان ما را بيامرز و بدى هاى ما را بزداى و ما را در زمره نيكان بميران . پروردگارا! آنچه را كه به وسيله فرستادگانت به ما وعده داده اى به ما عطا كن و ما را روز رستاخيز ، رسوا مكن ؛ زيرا تو خلف وعده نمى كنى».
الخصال : 625 / 10.