هبار بن اسود

هَبّار بن اَسْوَد بن مُطَّلِب بن اَسَد بن عَبْدالعُزَّی بن قُصَی
هَبّار جِدِّ سلسله هَبّاریان است . آنان تا زمانِ حکومتِ سلطان محمود غَزنَوی بر هند فرمانروایی داشتند .
اِبن اَسْوَد یکی از شاعرانِ هَجْوگوی دورانِ جاهلیت بوده و تا پیش‌از اسلام‌آوردن ، به تمسخُر ، بدگوئی و مذمَّت از پیامبر  خدا(ص) می‌پرداخت .
از جمله کارهای ناجوانمردانه و زشتِ وی ، هدفِ نیزه قراردادن هودَجِ زَینَب :‌ دخترِ پیامبر (ص) ، هنگامِ تَرْکِ مکّه برای هجرت به مدینه بود که موجِبِ سِقْطِ جَنینِ ایشان گردید .
رسول خدا(ص) در روزِ فَتْحِ مکّه ، او را جُزْوِ معدود کسانی نام بُردند که قرار بود هرکجا رُؤیت گردید ،کُشته شود .
هَبّار پس‌از فَتْحِ مکّه مدّتی پنهان شده و سپس در پایانِ غَزْوَه طائِف ،هنگامِ بازگشتِ رسول اکرم (ص) به جِعِرّ انه ، ناگهان در برابرِ ایشانحاضر و پس‌از عرضِ سلام ، بلافاصِلَه شهادتین را بر زبان جاری ساخته و گفت : ای محمّد(ص) ! من به گذشتِ تو از کسانی که نادانی کرده‌اند امیدوارم . اکنون از جهالتِ من درگذر . من به گناه و کارهای بَدِ خود اعتراف و اقرار دارم .
پیامبر (ص) فرمودند : تُرا بخشیدم . خداوند دربارَه تونیکی فرموده و به اسلامت هدایت کرد . اسلام کارهای بَدِ گذشته را از بین می‌بَرَد .