اُمِّ جَمیل بنت حَرْب بن اُمَیـَّه
اُمِّ جَمیل خواهرِ اَبوسُفیان و همسرِ اَبو لَهَب می‌باشد . او شاعره‌ای بود که در نکوهِشِ رسول خدا(ص) شعر می‌‌سُرُود . وی خوار و خاشاک جمع‌کردهو جلوی دربِ منزل و یا در مسیرِ حرکتِ آن‌حضرت می‌ریخت و لذا سُورَه مَسَدْ : تَبَّت یدَ ا اَبِی لَهَبْ ، در مذمَّتِ او و شوهرش که یکی دیگر از آزاردهندگانِنبی مکرّم اسلام(ص) بود ، نازل گردید . از آنجا که بِنْتِ حَرْب به هیزم‌کَشی اشتغال داشت ، در سُورَه مذکور از وی با صفتِ حَمّاله الْحَطَبْ ، نام بُرده شده است . او به داشتنِ‌کینه و عداوت نسبت به پیامبر خدا(ص) مشهور بود . نزولِ سُورَه مَسَدْ ، اُمِّ جَمیل را بسیار خشمگین نموده و او را مصمّم ساخت تا در مجلسی‌که رسول مکرّم اسلام(ص) حضور دارند شرکت کرده و با سنگ به دهانِ مبارکِ ایشان بکوبد لکنمشیتِ الهی چُنین نخواست و لِذا مابینِ آن‌حضرت و بِنْتِ حَرْب حجابی ایجاد شدو وی از رُؤیتِ آن وجودِ مبارک محروم مانْدْ .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران