اَعْشَی قَیسْ ، مَیمون بن قَیس بن جَنْدَ ل ، اَعْشَی وائِل ، اَعْشَی کبیر ، اَبو بَصیر
مَیمُون بن قَیسْ ، یکی از بزرگترین شُعَرای عَرَب بود که بعلّتِ فزونی تَفَنُّن و‌گوناگونی در سُرودنِ اَشْعار ، صَـنّاجَه العَرَب نامیده می‌شد .
اَعْشَی ، اِمْرَؤُالْقَیسْ ، زُهَیرْ و نابِغَه را شاعرترین شاعرانِ عَرَب دانسته‌اندامّا در ترجیحِ یکی از آنان بر دیگری اختلاف است .
اَعْشَی بعثتِ پیامبر (ص) را درک کرد امّا موفّق به اسلام‌آوردن نشد .
نقل است که اَعْشَی قَیسْقصیده‌ای در مَدْحِ رسول خدا (ص) سُرُود و رهسپارِ مکّه گردید تا به خدمتِ آن‌حضرت شرفیاب شده و اسلام آوَرَد . در شهرِ مکّه ، یکی از مشرکین با وی ملاقات کرد و هنگامی‌که از مقصودِ اَعْشَی آگاه شد ، به اوگفت : محمّد (ص) زِنا را حَرام می‌داند . وی پاسخ داد :مَرا با زِنا سر وکاری نیست . مردِ مشرک اظهار داشت : محمّد (ص) می‌گساری را هم حَرام می‌داند . اَعْشَی با تَأَمُّل جواب داد : به می‌خوارگی هنوز علاقمند هستم . باز می‌گردم تا امسال نیز با فراغت باده‌نوشی‌کرده و سالِ آینده اسلام خواهم آوَرْد .
اَعْشَی مراجعت نمود و همان سال وفات یافت و توفیقِ بازگشتِ مجدّد به مکّه از وی سَلْب شد .
او یکی از اَصحاب مُعَلَّقات عَشْربوده و قَصیدَه لامیه اش معروف است . حضرت علی(ع) در خُطْبَه شِقْشِقیه ، یک بیت از قَصیدَه اَعْشَی را آورده‌اند .
اَعْشَی ، پس‌از عُمْری طولانی ، مُقارِنِ سال 7 هجری در یمامَه از دنیا رفت .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران