اُسَید بن حُضَیر بن سِمَاک بن عَتِیک اَشْهَلی اَوسی - کامِل
اُسَید جُزوِ عُقَلای عَرَب و از صاحبانِ رأی بود . او را بعلّتِ برخورداری از فنونِ شنا و تیراندازی ، کامِل لَقَب دادند . پدرِ اُسَید : حُضَیرالکتائِب در جنگ بُعاث که آخرین نبرد میانِ اَوس و خَزْرَج بود ، سرپرستی اَوسیان رابرعُهْدَه داشت و به قتل رسید . اُسَید و سَعْد بن مُعاذ ، قبل از پیمان دوّم عَقَبَه ،توسّطِ مُصْعَب بن عُمَیر اسلام آوردند . اُسَید یک ساعت زودتر از سَعْدمسلمان شد . وی در پیمان عَقَبَه دوّم همراه با هفتاد نفر از اَنصار شرکت کرد و در پایانِ جَلَسَه به عنوانِ یکی از نُقَبای دوازده‌گانه انتخاب گردید .
هنگامِ غَزْوَه بَدْرْ ، کامِل به گُمانِ اینکه رسول خدا (ص) با دشمن مواجه نخواهند شد ، مسلمانان را همراهی نکرد لکن بعد از مراجعتِ آنان ،ضِمنِ عذرخواهی ، پندارِ خود را بازگو کرد . آنحضرت اظهارات وی را تأیید فرمودند .کامِل پس‌از غَزْوَه بَدْرْ ، درکلیه نبردها شرکت داشت .پیامبر خاتم (ص)بینِ او و زَید بن حارِثه عَقدِ برادری بستند . کامِل در غَزْوَه اُحُد پرچم‌دارِ اَوسیان بود و علی‌رغمِ برداشتِ هفت جراحت ، هنگامی‌که مسلمین از اطرافِ رسول اکرم (ص) پراکنده شدند ، او تا آخِر در کنارِ آنحضرت باقی مانْد . ایشان در غَزْوَه حَمْراءالاَسَد نیز افتخارِ حضور داشت .
اُسَید در نبرد حُنَینْ یکی از پرچم‌دارانِ اَنصار بود . در‌آغازِ مبارزه وهنگامِ مواجهه نیروهای اسلام با کمینِ دشمن ، هَمَه مسلمانان از اطرافِحضرت محمّد (ص) پراکنده شدند و فقط او همراه با تعدادِ معدودی از رزمندگانِ اسلام که امام علی(ع) در رأسِ آنان و پیشاپیشِ پیامبر (ص) شمشیر می‌زد ، هیچگاه آن‌جناب را تنها نگذاشتند . در این نبردِ کامِل با فریادهای خود ، نیروهای فراری را بسوی پیامبر (ص) فرا می‌خوانْد . رجوع به : غَزْوَه حُنَینْ
اُسَید در نبرد تَبوک پرچم‌دارِ اَوسیان بود و در بازگشت از تَبوک ، در مَحَلِّ عَقَبَه هَرْشَی که منافقین می‌خواستند با رَم دادنِ شتران ،رسول الله (ص) را از بالای مَرْکَب سرنگون‌کنند ، حاضر بود . وی روزِ بعد از آنحضرت اجازَه خواست تا منافقینِ یاد شده را به قتل رَسانَد امّا رَحْمَه لِلْعالَمین (ص) پیشنهادِ او را نپذیرفتند .
اُسَید پس‌از رحلتِ رسول خاتم (ص) ، مردم را به بَیعَت با خَلیفَه اوّلتشویق می‌کرد . وی به حُسْنِ قرائت و زیبائی صورت مشهور بود .
اُسَید و عَبّاد بن بِشْر ، شبی در بَیتِ نبی اکرم (ص) به افتخارِ مُجالست با آنحضرت نائِل شدند . پس‌از پایانِ جَلَسَه و تَرْکِ منزل ، هوا بسیار تاریک و دامنه دید محدود بود . در این هنگام عَصای یکی از آن دو ، نوری ساطِع کرد و راه را روشن نمود . مدّتی بعد که مسیرِ آنان از هم جدا شد ، چوبدستی نَفَرِ دیگر نیز نور اَفشان گردید و لِذا اُسَید و عَبّاد توانستند در پرتوِ آنها به راحتی طَی مسیر نمایند .
اُسَید به سال 20 هجری قمری و همزمان با خِلافتِ عُمَر ، درحالی‌که چهارهزار دِرَم بدهی داشت از دنیا رفت . عُمَرگوشه‌ای از تابوتِ وی را تا بَقیع بر دوشِ خود حَمْل کرده و در آنجا بر جنازه او نماز گزارْدْ و سپس به خاک سپرده شد .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران