عنتره بن شداد بن عمرو

عَنْتَرَه بن شَدّ اد بن عَمْرو بن مُعاویه بن قُراد عَبْسی
اِبن شَدّ اد از مشهورترین سوارکارانِ دورانِ جاهلیت و بزرگترینشاعرِ زمانِ خود محسوب می‌گردید . وی صاحبِ قَصیدَه میمیه از مُعَلَّقات سَبْعْ است .
او اصالتاً اهلِ نَجْد و نامِ مادرش زُبَیبَه از ساکنینِ حَبَشَه می‌باشد . اِبن شَدّ اد دارای چهره‌ای تیره و متمایل به سیاه بود .
عَنْتَرَه را به عزّتِ نَفْس ، حِلْم و بردباری می‌شناختند . وی عاشقِ دلباخته دخترعمویش : عَبْلَه بود بطوری‌که در تمامِ قصایدش ،نامِ او را می‌آوَرْد . او سالیانِ مدیدی در قیدِ حیات بوده و سرانجام 22 سال قبل از هجرت ، توسّطِ اِبن عَمْرو طائی معروف به اَلْاَسَد الرهیص کُشته شد .
دیوانِ شعری را به عَنْتَره نسبت می‌دهند که بیشترِ اَشعارش جعلی است . این دیوان که داستانی تخیلی دربارَه او می‌باشد ، نزدِ تازیان شهرت دارد . فرنگی‌ها اَشْعارِ یاد شده را شاهکارِ ادبیاتِ عَرَب دانسته و آنرا به زبان‌هایآلمانی و فرانسوی تَرْجُمَه کرده‌اند ، اگرچه تاکنون شاعرِ آن ناشناخته مانده است .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران